Prošlo je trideset godina od tragične smrti Ružice Kosijer, devojčice srpske nacionalnosti. Ružica je rođena 16.12.1975. u Zagrebu a živela je u mestu Brezovac Subocki (opština Novska) sa roditeljima Jovicom i Jovankom i bratom. Poginula je 5. oktobra 1992. godine u Cagama (opština Okučani) gde je privremeno boravila. Kobne večeri sastala se sa prijateljima na autobuskoj stanici kada je na njih naletelo vojno vozilo - kamion UNPROFOR-a. Ružica je smrtno stradala na licu mesta a prema podacima jednog komentatora sa društvenih mreža, zločin su počinili nepalski vojnici koji nisu čak ni imali vozačku dozvolu. Za ovu tragediju i slobodno možemo reći zločin niko nikada nije procesuiran niti osuđen.
Poznanici i prijatelji o pokojnoj Ružici govore i pišu u superlativu. Pamte je kao devojku raskošne lepote, veselu, dobronamernu i talentovanu koja je željno iščekivala svoj 18. rođendan koji nažalost nikada nije dočekala. U trenutku smrti imala je šesnaest ipo godina.
Do danas niko od medija nije podsetio na tragičnu smrt Ružice Kosijer i već treću deceniju ovaj događaj protiče u medijskoj tišini.
Tokom građanskog rata u Hrvatskoj (1991-1995) kao i tokom agresije hrvatske vojske na područje bosanske Posavine i bosanske Krajine ubijeno je i stradalo najmanje 360 dece i maloletnika srpske i nehrvatske nacionalnosti. Najmlađa registrovana žrtva je bila dvomesečna beba Andrijana Škorić koja je smrtno stradala samo nekoliko sati nakon nasilnog progona iz njene rodne Gline tokom akcije "Oluja" u avgustu 1995. Najmasovnija stradanja dece zabeležena su tokom akcije Bljesak kada je u samo dva dana ubijeno trinaest a ranjeno preko stotinu mališana srpske nacionalnosti.
Već dugo u Srbiji postoji ideja da se u prestonici podigne spomenik za svu decu srpske i drugih nacionalnosti koja su ubijena i stradala tokom rata u Hrvatskoj i Posavini (1991-1995) za vreme velikohrvatske agresije a da se 1. maj kao datum najmasovnijeg stradanja dece (početak akcije "Bljesak") proglasi Danom sećanja na najmlađe stradalnike. Takođe, treba snimiti dokumentarni film koji bi bio posvećen stradanju nedužne dece gde bi roditelji, braća, sestre i prijatelji govori o najmlađim stradalnicima. Na taj način bismo sačuvali sećanje i na Ružicu Kosijer, i na Aleksandru Zec iz Zagreba, i na Danijelu Roknić iz Karlovca (ubijenu na isti dan samo godinu dana ranije - 05.10.1991.), na Gorana Čečavca iz Vukovara, Milenu i Marka Olujića iz Cerne, braću Radosavljević iz Daruvara, dvogodišnju Dejanu iz Šamca, Milana i Milenu iz Zadra, Šandora, Akifa, Branislavu, Zoricu, Nikolu, Borisa, Snježanu i ostalu postradalu decu. Nažalost, još uvek niko nije učinio ništa po ovom pitanju ali čvrsto verujemo da će doći i taj trenutak.
Коментари
Постави коментар