Tokom velikohrvatske agresije na Šamac ubijeno je 206 građana svih nacionalnosti, među kojima veliki broj žena, devojaka, trudnica, dece i staraca.
Na današnji dan, 19. septembra 1992. hrvatski agresori su granatirali uže područje grada Šamca prilikom čega je poginulo pet, a ranjeno preko trideset građana srpske i bošnjačke nacionalnosti. Grad je četiri godine neprestano granatiran sa položaja hrvatske vojske iz Orašja, okolnih hrvatskih sela a vrlo često i sa teritorije Republike Hrvatske. Osim granatiranja i snajperskog delovanja, često su se dešavali i upadi u srpska sela prilikom čega su masakrirani civili. Hrvatski agresori nikoga nisu štedeli prilikom svojih besomučnih napada. Ubijani su i Srbi i Bošnjaci - i žene i starci i deca. Najmlađa žrtva agresije bila je dvogodišnja devojčica Dejana Đekić, koja je okrutno ubijena 10. novembra 1992. sa majkom Dragicom, koja je bila u sedmom mesecu trudnoće. Hrvatski agresori iz Orašja, bez milosti su prekinuli živote nedužne žene, njene dvogodišnje ćerke kao i njenog nerođenog deteta. Jedina njihova krivica bila je srpska nacionalnost i pravoslavna veroispovest a to im komšije Hrvati nikako nisu mogli oprostiti. Tokom agresije ubijena su 94 civila, oba pola, svih uzrasta i sve tri nacionalnosti. Porodice ubijenih Srba i Bošnjaka ogorčene su što do danas niko nije procesuiran niti osuđen za terorisanje stanovništva, granatiranja, snajperska delovanja i ubijanja civila. Jedna od prvih žrtava bio je Fikret Omeragić (50) koji je teško ranjen 14. maja 1992. kada je Janko Bobetko naredio upotrebu artiljerije na naseljeno područje grada Šamca, piše Glas Javnosti. Fikret je od zadobijenih povreda ubrzo preminuo. Ovaj oficir Hrvatske i načelnik Glavnog stožera Hrvatske vojske. Odgovoran je zbog izdavanja naređenja da se od 1. juna do 31. avgusta 1992. artiljerijom gađa područje grada Šamca, što znači nezaštićeno civilno stanovništvo. Od posledica granatiranja smrtno su stradala tri lica i pričinjena je ogromna materijalna šteta. Šamac je ponovo gađan artiljerijom 28. oktobra iste godine, kad su poginule tri, a povređene još tri osobe. Terorisanje civilnog stanovništva je nastavljeno do kraja 1995. U svim prilikama napravljena je i velika materijalna šteta a veliki broj civila je stradao. Refiku Pisarević je hrvatska granata ubila u 35-oj godini života, a sličnu sudbinu su doživeli i dečaci Emir Ademović (13) i Zlatko Tabaković (11) čija su imena uklesana i na centralnom spomeniku u samom gradu.
"Mi smo ovdje svi lijepo živjeli, slagali se, a agresori su dolazili iz Slavonskog Broda, Đakova i Hrvatske da ruše naš Šamac i ubijaju sve nas. To je agresija o kojoj se ne govori i koja se zataškava." - kažu meštani Šamca.
Na današnji dan, 19. septembra 1992. hrvatski agresori su granatirali uže područje grada Šamca prilikom čega je poginulo pet, a ranjeno preko trideset građana srpske i bošnjačke nacionalnosti. Grad je četiri godine neprestano granatiran sa položaja hrvatske vojske iz Orašja, okolnih hrvatskih sela a vrlo često i sa teritorije Republike Hrvatske. Osim granatiranja i snajperskog delovanja, često su se dešavali i upadi u srpska sela prilikom čega su masakrirani civili. Hrvatski agresori nikoga nisu štedeli prilikom svojih besomučnih napada. Ubijani su i Srbi i Bošnjaci - i žene i starci i deca. Najmlađa žrtva agresije bila je dvogodišnja devojčica Dejana Đekić, koja je okrutno ubijena 10. novembra 1992. sa majkom Dragicom, koja je bila u sedmom mesecu trudnoće. Hrvatski agresori iz Orašja, bez milosti su prekinuli živote nedužne žene, njene dvogodišnje ćerke kao i njenog nerođenog deteta. Jedina njihova krivica bila je srpska nacionalnost i pravoslavna veroispovest a to im komšije Hrvati nikako nisu mogli oprostiti. Tokom agresije ubijena su 94 civila, oba pola, svih uzrasta i sve tri nacionalnosti. Porodice ubijenih Srba i Bošnjaka ogorčene su što do danas niko nije procesuiran niti osuđen za terorisanje stanovništva, granatiranja, snajperska delovanja i ubijanja civila. Jedna od prvih žrtava bio je Fikret Omeragić (50) koji je teško ranjen 14. maja 1992. kada je Janko Bobetko naredio upotrebu artiljerije na naseljeno područje grada Šamca, piše Glas Javnosti. Fikret je od zadobijenih povreda ubrzo preminuo. Ovaj oficir Hrvatske i načelnik Glavnog stožera Hrvatske vojske. Odgovoran je zbog izdavanja naređenja da se od 1. juna do 31. avgusta 1992. artiljerijom gađa područje grada Šamca, što znači nezaštićeno civilno stanovništvo. Od posledica granatiranja smrtno su stradala tri lica i pričinjena je ogromna materijalna šteta. Šamac je ponovo gađan artiljerijom 28. oktobra iste godine, kad su poginule tri, a povređene još tri osobe. Terorisanje civilnog stanovništva je nastavljeno do kraja 1995. U svim prilikama napravljena je i velika materijalna šteta a veliki broj civila je stradao. Refiku Pisarević je hrvatska granata ubila u 35-oj godini života, a sličnu sudbinu su doživeli i dečaci Emir Ademović (13) i Zlatko Tabaković (11) čija su imena uklesana i na centralnom spomeniku u samom gradu.
"Mi smo ovdje svi lijepo živjeli, slagali se, a agresori su dolazili iz Slavonskog Broda, Đakova i Hrvatske da ruše naš Šamac i ubijaju sve nas. To je agresija o kojoj se ne govori i koja se zataškava." - kažu meštani Šamca.
Коментари
Постави коментар