U SRBIJI TREBA IZGRADITI MEMORIJALNI CENTAR ŽRTVAMA OLUJE

Dok se u Hrvatskoj već uveliko vrše pripreme za proslavu akcije "Oluja", tačnije zločina protiv čovečnosti sa brojnim elementima genocida, dotle se u Srbiji se o žrtvama malo ili uopšte ne govori. 

Kako je moguće da jedno ovakvo stradanje srpskog naroda, koje se po brutalnosti može izjednačiti samo sa monstruoznim zločinima počinjenim za vreme Drugog svetskog rata, nema baš nikakav memorijal u Srbiji, zemlji gde je najveći broj izbeglih pronašao svoje trajno boravište. Kako je moguće da Beograd - grad sa najvećim brojem prognanih Srba, nije učinio baš ništa po ovom pitanju i žrtvama se nije odužio spomen sobom ili memorijalnim centrom koji bi bio trajni podsetnik na sva zla počinjena  napaćenom srpskom narodu. Žrtve ne smeju biti samo puki broj i statistika, moramo pamtiti njihova imena, njihove likove i spominjati ih svakodnevno. 

Prema podacima DIC VERITAS-a, tokom akcije "Oluja" ubijeno je i stradalo 1872 građana srpske nacionalnosti, među kojima su tri četvrtine bili stariji od 60 godina. Takođe, u toj brojci je bilo 552 žene, od čega su čak četiri petine stariji od 60 godina.

Istaknuti borac za ljudska prava i neumorni borac za pravdu, Savo Štrbac precizira da se od ukupnog broja stradalih 772 vode kao nestali, od toga je 550 civila i 278 žena. Na spisku poginulih je i desetoro dece: četvoro je ubijeno granatama na Petrovačkoj cesti. Najmlađa registrovana žrtva je bila dvomesečna beba Andrijana. Mile Vujić, beba stara nekoliko meseci ubijen je zajedno roditeljima na lokaciji Ključar prilikom napada hrvatske vojske. Vujići, inače rodom iz Vojišnice, godinama vode kao nestali a pre nekoliko godina pojavila se informacija da su njihovi posmrtni ostaci eshumirani iz jedne masovne grobnice (vidi: http://www.veritas.org.rs/vesti-27-04-2017-i-bebu-bacili-u-masovnu-grobnicu/ )

Najstarija žrtva je bila Dragica Zorić u trenutku stradanja imala 99 godina. Među ubijenima je bilo je i pet trudnica. Vedrana Stijelja je preminula od rana zadobijenih tokom hrvatskog granatiranja izbegličke kolone ali je uspela da rodi živo i zdravo dete. U tom napadu ubijeni su joj suprug i svekar. Dana 7. avgusta 1995. hrvatski ekstremisti su ubili i Nedeljku Novković (33), koja je bila u sedmom mesecu trudnoće, njenog supruga Nikolu i njegove stare i teško pokretne roditelje. Ubijeni su u napadu hrvatskih vojnika na izbegličku kolonu čime je jedna porodica okrutno ugašena. 

Oluja kao jedan genocidni projekat zaslužuje trajno i kolektivno sećanje u srpskom narodu a da bi se to ostvarilo neophodno je 5. avgust proglasiti Danom žalosti i danom sećanja na sve ubijene, nestale i nasilno prognane. Istovremeno, u Beogradu je neophodno otvoriti memorijalni centar u znak sećanja sve ubijene Srbe tokom akcije "Oluja" gde bi bile postavljene fotografije svih žrtava - žena, staraca, dece, zarobljenika koji su mučki ubijeni ili se vode kao nestali i u periodu od 4. avgusta 1995. do završetka ove operacije. U tom memorijalnom centru ili spomen sobi, osim ličnih fotografija žrtava, bilo bi neophodno postaviti i ispovesti srpskih logoraša i žrtava zlostavljanja i silovanja. Prema podacima nevladinih organizacija zabeleženo je više stotina ovakvih slučajeva. Žrtve silovanja i zlostavljanja su osim Srpkinja bile i Hrvatice koje su hrvatski vojnici etiketirali kao "izdajice i saradnike srpskog režima". Prema Izvještaju HHO „Vojna operacija ‘Oluja’ i poslije – bivši UN sektor Sjever, iz jula 2000. god.,  Srpkinju D. D. (1931)  iz Donjeg Skrada kod Duge Rese, 6. avgusta 1995., uhvatilo je šest  pripadnika  HV-a, odveli  u  kuću  gde  je  dan  pre zaklano petoro ljudi među njima i njen suprug, a nakon toga odveli su je  u  voćnjak  uz  kuću, gde su je  silovali, a zatim je živu bacili  u  bunar,  gde  se utopila. Nema saznanja da je za ovaj zločin bilo ko procesuiran.U napadu hrvatske vojske na Mokro Polje zarobljeni su bračni par S.  i R. M. (63) koji su se kretali traktorom iz Kistanja. Na prvom katu mesne trgovine, hrvatski vojnici su ih zlostavljali i tukli. Ženu R. su silovali pred očima njenog supruga, a potom je masakrirali i zaklali. Potom su zverski ubili i Stevu. Nakon krvavog pira hrvatski vojnici su na njih nabacali nekakve krpe i zapalili ih. Pokopani su u Kninu bez imena i prezimena, navodi se u izvrštaju HHO. Hrvatski vojnici, pripadnici 4. gardijske brigade su više puta silovali M. A. (44), Srpkinju iz Atlagić Kule koja se tokom "Oluje" sklonila u Mokro Polje. Prvi su je put dva vojnika odvela u skladište, pod izgovorom da će joj dati brašna, a potom su je silovali. Drugi su je put silovala tri vojnika, i to pred očima njenog brata. U Mokrom Polju je tokom "Oluje" i teško pretučena  starica Đuka K. koja je živela sama u ovom selu. U kasnim večernjim satima, hrvatski vojnici su upali u njen dom, opljačkali je, pretukli i silovali. Imala je 66 godina. 


U tom za sada imaginarnom spomen centru trebalo bi postaviti i ispovesti majki koje su ostale bez dece, dece koja su izgubila roditelje, braće, sestara i drugih koji su izgubili članove porodica. Trebalo bi u tom centru postaviti fotografije porušenih i razorenih pravoslavnih crkvi, parohijskih domova, kapela i devastiranih pravoslavnih grobova kao i kulturnih spomenika jer osim genocida nad srpskim stanovništvom, pripadnici hrvatske vojske su počinili i urbicid jer su uništili i razorili sve spomenik kulture i sakralne objekte na ovom području. 

Srpski narod je dužan pokrenuti jednu ovakvu incijativu i realizovati ove ideje koje se već dugo spominju i u medijima ali i među samim građanima. Dužni smo žrtvama vratiti dostojanstvo i otrgnuti od zaborava ove strašne i još nekažnjene zločine. Sva stratišta na svetu, od Aušvica, Jasenovca, Mauthauzena, Stare Gradiške, Staljingrada gde su ubijani nedužni civili i gde su činjeni zločini protiv čovečnosti imaju spomen komplekse i pretvoreni su u muzeje i ustanove od javnog značaja. Zašto tako nešto ne bi bilo realizovano i u Srbiji? Postoji "mali milion" lokacija u Srbiji i Beogradu gde bi se takav objekat mogao podići ali izgleda da  nedostaje VOLJA kako običnog naroda, tako i političkih moćnika. Izgradnja spomen sobe je humanitarno pitanje i pitanje u kojem trebaju biti ujedinjeni svi građani Republike Srbije, nezavisno od njihove političke ili ideološke orijentacije. 

I SPOMENIK UBIJENOJ DECI I DALJE NA ČEKANJU

Putem društvenih mreža ali i u javnim diskursima u nekoliko navrata su pokrenute ideje da se u Srbiji podigne spomenik za svu srpsku decu koja su ubijena i stradala tokom rata u Hrvatskoj (1991-1995) a da se 1. maj kao datum najmasovnijeg stradanja dece (akcija "Bljesak) proglasi Danom sećanja na najmlađe stradalnike. Procenjuje se da je tokom ratnih sukoba u Hrvatskoj, život izgubilo najmanje 119 devojčica i dečaka, mladića i devojaka mlađih od 19 godina. Ako se tom broju pridodaju i deca ubijena na području Posavine, Hercegovine, Bosanske Krajine gde je hrvatska vojska takođe sejala smrt, broj ubijenih je i do tri puta veći. 

Sramota je da 25 godina od ovog strašnog zločina protiv čovečnosti još uvek ne postoji takav spomen kompleks koji bi služio kao opomena svim budućim generacijama da se zlo više nikada i nikome ne ponovi.