Pre 29 godina u mestu Sarvaš, 2. avgusta 1991. ubijeno je 14 civila srpske i mađarske nacionalnosti a posmrtni ostaci nekih žrtava još uvek nisu pronađeni.
Tog kobnog 2. avgusta 1991. daleko pre bilo kakvih ratnih sukoba i operacija, naoružani hrvatski vojnici izvršili su stravičan masakr nad srpskim i mađarskim civilima u selu Sarvaš u blizini Osijeka.
Bio je to prvi masovni zločin nad civilima u Istočnoj Slavoniji. Tog dana pale su prve žrtve grada Osijeka o kojima se danas ne govori. O njihovim svirepim likvidacijama vlada zavet ćutanja samo zato što su žrtve bile srpske nacionalnosti a počinioci - pripadnici hrvatske vojske i policije. A takva istina se nažalost ne uklapa u sve dosadašnje kreirane mitove i bajke o tome kako su Srbi počeli rat u Hrvatskoj.
Prema popisu iz 1991. u Sarvašu je živelo blizu 1500 Hrvata, 1000 Srba i 500-tinjak Mađara. Danas je broj Srba sveden na minimum što je rezultat etničkog čišćenja i brojnih zločina koji su ovde počinjeni.
Tog avgustovskog dana 1991. dvojica pripadnika osječke policije, oba Srbina – Milorad Đekić (1957.) i Zdravko Pokrajac (1958.) likvidirana su u Sarvašu, gde su se nalazili sa odeljenjem osječke Policijske uprave. Za njihovu smrt policija sumnjiči pripadnike Hrvatske vojske iz Slavonskog Broda, koji su pre toga učestvovali u masakriranju srpskih i mađarskih civila u Sarvašu. Policajci su likvidirani su jer su videli ta ubistva. U martu 1992. Đekićev leš isplivao je iz Dunava kod Novog Sada, a Drava je kod Osijeka izbacila Pokrajčev leš. Obudukcijom je ustanovljeno da je Pokrajac izboden nožem, a Đekić ubijen vatrenim oružjem, navode Večernje Novosti. Meštani pretpostavljaju da su njih dvojica ubijeni ili zato što su bili Srbi ili zato što su bili svedoci likvidacije srpskih civila. Pošto se vest o likvidaciji srpskih civila proširila po Osijeku, hrvatski vojnici su pobegli iz sela.
Prema pisanju zagrebačkog lista "Nacional" meštani Sarvaša su ispričali kako je "noć uoči pokolja u selo stigao autobus pun ljudi u maskirnim uniformama koji su počinili pokolj nad dvadesetak srpskih civila". Njihova su dvorišta bila puna krvi, njihove komšije našle su neke pobijene, a neki se i danas vode kao nestali.
Na kućnom pragu masakrirani su Gospava Adamović (42), njen suprug Veselin Adamović (46), Branka Bojanić (39), Dušan Bojanić (41), Melanija Bojanić (64), Lazar Jerinić (37), Dušan Milojević (28), Zora Petrović (50), Svetislav Sandić (52), Miloja Dokić, Dragan Lovrić (59), Dušan Milošević (71)..
Na meti zločinaca našla se i pravoslavna crkva Rođenja Svetog Jovana Krstitelja koja je podignuta 1753. godine. Ova svetinja je više puta napadana od strane hrvatskih vandala u periodu od 26. juna do 17. septembra 1991. Krov crkve je teško oštećen, a unutrašnjost je zapaljena dok su svi verski predmeti i dragocenosti opljačkane i uništene. U potpunosti su demolirani ikonostas, životopis, bogoslužni predmeti, crkvene knjige i odežda.
Pre nego što su aktivisti Amnesty Internationala prozvali Vladimira Šeksa zbog odgovornosti za ratne zločine nad Srbima i Mađarima u istočnoj Slavoniji početkom 90-ih, njegovo se ime godinama nije spominjalo u tom kontekstu. Ipak, o njegovoj mogućoj odgovornosti se još 2006. otvoreno govorilo za govornicom Hrvatskog sabora, a u Šeksa, tadašnjeg predsednika Sabora, upirao je prstom njegov dugogodišnji bliski prijatelj - Branimir Glavaš.
“Poznato je tko je odgovoran za ubojstvo srpskih civila i dvojice hrvatskih policajaca 1. kolovoza 1991. u Sarvašu. Linija odgovornosti za ta ubojstva ne vodi prema meni, nego prema mom nadređenom, i zbog toga je istraga tada bila zabranjena kao i sada”, izjavio je Glavaš 10. maja 2006. u Saboru. Bila je to najozbiljnija optužba na račun Šeksa, bivšega predsednika Hrvatskoga sabora i Glavaševog bivšeg prijatelja, navodi list Nacional.
A događaj za koji je, prema Glavaševom navodu, najodgovorniji upravo Šeks, bio je masakr srpskih civila u slavonskom selu Sarvaš 1. i 2. avgusta 1991. koji su počinili pripadnici slavonske kažnjeničke bojne, vojne formacije sastavljene od kriminalaca koji su uoči rata dugotrajne zatvorske kazne zamenili odlaskom u borbu. Od pokolja u Sarvašu proteklo je gotovo 29 godina, ali nikad nije sprovedena temeljna istraga kojom bi bili utvrđeni počinioci zločina i odgovornost njihovih nadređenih.
Kako za Nacional ispričao S.G., 64-godišnji Sarvašanin, te večeri u selo je u nekoliko kamiona i automobila sa registarskim oznakama Slavonskoga Broda pristiglo pedesetak naoružanih muškaraca u neoznačenim maskirnim uniformama. “Naoružani su šetali selom, upadali ljudima u kuće pod izlikom da traže oružje, bili obijesni i bahati i ozbiljno su se sukobili s predsjednikom Mjesne zajednice i Kriznog stožera Sarvaša Vladom Čerinom, Hrvatom. Kontrolu je nad njima imao mlađi muškarac strogog držanja, koji se nikomu nije predstavio”, ističe postarija žena.
Porodice ubijenih podigle su 1996. kaznenu prijavu u kojoj su ukazali na moguće počinioce. Četiri godine nije bilo nikakvih informacija o istrazi, a potom su Općinsko državno odvjetništvo i Županijski sud u Vukovaru 11.07.2000. kompletni spis ustupili Županijskom državnom odvjetništvu u Osijeku, koje ga je nastavilo voditi pod oznakom DO-K-49/2000. Policijska istraga nije dala rezultata pa je Županijsko državno odvjetništvo u Osijeku 22. listopada 2001. odbacilo kaznenu prijavu u vezi s masakrom u Sarvašu.
List Nacional navodi kako su hronološki gledano, za masakr sarvaških Srba i dvojice policajaca su mogla biti odgovorna trojica ljudi: zapovednik obrane Osijeka Franjo Čebić, pomoćnik zapovednika u Kriznom stožeru za Slavoniju i Baranju pukovnik Franjo Pejić i zapovednik Kriznog stožera Vladimir Šeks.
Tokom trajanja rata (1991-1995) ubijeno je i nestalo blizu 135 civila srpske i nehrvatske nacionalnosti.
Izvor: Večernje Novosti - "Glavaš krivi Šeksa"
Nacional - Pokolj policajaca i civila u Sarvašu: Slučaj o kojem je Šeks morao znati
https://www.b92.net/download/osijek/doc08.pdf
Slobodan Mileusnić - "Duhovni genocid"
 |
| BRANKA BOJANIĆ (39) - ŽRTVA MASAKRA U SARVAŠU |
Tog kobnog 2. avgusta 1991. daleko pre bilo kakvih ratnih sukoba i operacija, naoružani hrvatski vojnici izvršili su stravičan masakr nad srpskim i mađarskim civilima u selu Sarvaš u blizini Osijeka.
Bio je to prvi masovni zločin nad civilima u Istočnoj Slavoniji. Tog dana pale su prve žrtve grada Osijeka o kojima se danas ne govori. O njihovim svirepim likvidacijama vlada zavet ćutanja samo zato što su žrtve bile srpske nacionalnosti a počinioci - pripadnici hrvatske vojske i policije. A takva istina se nažalost ne uklapa u sve dosadašnje kreirane mitove i bajke o tome kako su Srbi počeli rat u Hrvatskoj.
Prema popisu iz 1991. u Sarvašu je živelo blizu 1500 Hrvata, 1000 Srba i 500-tinjak Mađara. Danas je broj Srba sveden na minimum što je rezultat etničkog čišćenja i brojnih zločina koji su ovde počinjeni.
Tog avgustovskog dana 1991. dvojica pripadnika osječke policije, oba Srbina – Milorad Đekić (1957.) i Zdravko Pokrajac (1958.) likvidirana su u Sarvašu, gde su se nalazili sa odeljenjem osječke Policijske uprave. Za njihovu smrt policija sumnjiči pripadnike Hrvatske vojske iz Slavonskog Broda, koji su pre toga učestvovali u masakriranju srpskih i mađarskih civila u Sarvašu. Policajci su likvidirani su jer su videli ta ubistva. U martu 1992. Đekićev leš isplivao je iz Dunava kod Novog Sada, a Drava je kod Osijeka izbacila Pokrajčev leš. Obudukcijom je ustanovljeno da je Pokrajac izboden nožem, a Đekić ubijen vatrenim oružjem, navode Večernje Novosti. Meštani pretpostavljaju da su njih dvojica ubijeni ili zato što su bili Srbi ili zato što su bili svedoci likvidacije srpskih civila. Pošto se vest o likvidaciji srpskih civila proširila po Osijeku, hrvatski vojnici su pobegli iz sela.
Prema pisanju zagrebačkog lista "Nacional" meštani Sarvaša su ispričali kako je "noć uoči pokolja u selo stigao autobus pun ljudi u maskirnim uniformama koji su počinili pokolj nad dvadesetak srpskih civila". Njihova su dvorišta bila puna krvi, njihove komšije našle su neke pobijene, a neki se i danas vode kao nestali.
Na kućnom pragu masakrirani su Gospava Adamović (42), njen suprug Veselin Adamović (46), Branka Bojanić (39), Dušan Bojanić (41), Melanija Bojanić (64), Lazar Jerinić (37), Dušan Milojević (28), Zora Petrović (50), Svetislav Sandić (52), Miloja Dokić, Dragan Lovrić (59), Dušan Milošević (71)..
Na meti zločinaca našla se i pravoslavna crkva Rođenja Svetog Jovana Krstitelja koja je podignuta 1753. godine. Ova svetinja je više puta napadana od strane hrvatskih vandala u periodu od 26. juna do 17. septembra 1991. Krov crkve je teško oštećen, a unutrašnjost je zapaljena dok su svi verski predmeti i dragocenosti opljačkane i uništene. U potpunosti su demolirani ikonostas, životopis, bogoslužni predmeti, crkvene knjige i odežda.
Pre nego što su aktivisti Amnesty Internationala prozvali Vladimira Šeksa zbog odgovornosti za ratne zločine nad Srbima i Mađarima u istočnoj Slavoniji početkom 90-ih, njegovo se ime godinama nije spominjalo u tom kontekstu. Ipak, o njegovoj mogućoj odgovornosti se još 2006. otvoreno govorilo za govornicom Hrvatskog sabora, a u Šeksa, tadašnjeg predsednika Sabora, upirao je prstom njegov dugogodišnji bliski prijatelj - Branimir Glavaš.
“Poznato je tko je odgovoran za ubojstvo srpskih civila i dvojice hrvatskih policajaca 1. kolovoza 1991. u Sarvašu. Linija odgovornosti za ta ubojstva ne vodi prema meni, nego prema mom nadređenom, i zbog toga je istraga tada bila zabranjena kao i sada”, izjavio je Glavaš 10. maja 2006. u Saboru. Bila je to najozbiljnija optužba na račun Šeksa, bivšega predsednika Hrvatskoga sabora i Glavaševog bivšeg prijatelja, navodi list Nacional.
A događaj za koji je, prema Glavaševom navodu, najodgovorniji upravo Šeks, bio je masakr srpskih civila u slavonskom selu Sarvaš 1. i 2. avgusta 1991. koji su počinili pripadnici slavonske kažnjeničke bojne, vojne formacije sastavljene od kriminalaca koji su uoči rata dugotrajne zatvorske kazne zamenili odlaskom u borbu. Od pokolja u Sarvašu proteklo je gotovo 29 godina, ali nikad nije sprovedena temeljna istraga kojom bi bili utvrđeni počinioci zločina i odgovornost njihovih nadređenih.
Kako za Nacional ispričao S.G., 64-godišnji Sarvašanin, te večeri u selo je u nekoliko kamiona i automobila sa registarskim oznakama Slavonskoga Broda pristiglo pedesetak naoružanih muškaraca u neoznačenim maskirnim uniformama. “Naoružani su šetali selom, upadali ljudima u kuće pod izlikom da traže oružje, bili obijesni i bahati i ozbiljno su se sukobili s predsjednikom Mjesne zajednice i Kriznog stožera Sarvaša Vladom Čerinom, Hrvatom. Kontrolu je nad njima imao mlađi muškarac strogog držanja, koji se nikomu nije predstavio”, ističe postarija žena.
Porodice ubijenih podigle su 1996. kaznenu prijavu u kojoj su ukazali na moguće počinioce. Četiri godine nije bilo nikakvih informacija o istrazi, a potom su Općinsko državno odvjetništvo i Županijski sud u Vukovaru 11.07.2000. kompletni spis ustupili Županijskom državnom odvjetništvu u Osijeku, koje ga je nastavilo voditi pod oznakom DO-K-49/2000. Policijska istraga nije dala rezultata pa je Županijsko državno odvjetništvo u Osijeku 22. listopada 2001. odbacilo kaznenu prijavu u vezi s masakrom u Sarvašu.
List Nacional navodi kako su hronološki gledano, za masakr sarvaških Srba i dvojice policajaca su mogla biti odgovorna trojica ljudi: zapovednik obrane Osijeka Franjo Čebić, pomoćnik zapovednika u Kriznom stožeru za Slavoniju i Baranju pukovnik Franjo Pejić i zapovednik Kriznog stožera Vladimir Šeks.
Tokom trajanja rata (1991-1995) ubijeno je i nestalo blizu 135 civila srpske i nehrvatske nacionalnosti.
Izvor: Večernje Novosti - "Glavaš krivi Šeksa"
Nacional - Pokolj policajaca i civila u Sarvašu: Slučaj o kojem je Šeks morao znati
https://www.b92.net/download/osijek/doc08.pdf
Slobodan Mileusnić - "Duhovni genocid"
Коментари
Постави коментар