 |
| Dragan Sučević na grobu ubijenog oca Branka (pored se može videti i proteza koju je Branko nosio jer je bio invalid) |
Dragan Sučević, Srbin iz Borova Naselja, samo je jedan od više hiljada ljudi koji su doživeli ratnu tragediju i preživeli hrvatski teror i agresiju. Dragana komšije i sugrađani pamte kao veselog, poštenog i humanog čoveka koji je oduvek svima pomagao i bio tu za svoje komšije. Nikada ljude nije delio po verskoj i nacionalnoj pripadnosti, za njega su svi bili jednaki. O tome u prilog svedoči i činjenica da je oženio Hrvaticu sa kojom je dobio sina i ćerku. Baš poput oca Branka, i Dragan je bio vredan čovek koji je neumorno radio za dobrobit svoje porodice i dece. Njegov lep i idiličan život brzo su prekinuli hrvatski ekstremisti, sledbenici balkanskog kasapina Franje Tuđmana i ratnog zločinca Tomislava Merčepa koji su još u proleće 1991. počeli da šire teror među Vukovarcima. Tukli su, silovali i ubijali pripadnike srpskog, rusinskog, mađarskog naroda kao i one iz mešanih brakova.
Prvi ratni zločin na području Vukovara se dogodio 1. maja 1991. kada je osvedočeni ustaša Mijo Geleničar ubio starca Stevana Inića samo zbog toga što je pošao da proslavi praznik rada sa jugoslovenskom zastavom. Već narednog dana grupa hrvatskih policajaca i naoružanih razbojnika upala je u Borovo Selo sa namerom da istrebe i proteraju srpsko stanovništvo. Tih dana pa sve do početka oružanih sukoba ubijeno je 43-oje srpskih civila, dok na hrvatskoj strani nije stradao NIJEDAN civil. Srpski civili su streljani po kućama, odvođeni sa radnih mesta i ulica na "informativne razgovore" odakle se nijedan nije živ vratio. Prema podacima VERITAS-a, na području Vukovara je ubijeno i nestao 350 Srba Vukovaraca, među kojima su 180 civili i žrtve ratnog zločina.
Među žrtvama hrvatskih ekstremista bio je i penzioner Branko Sučević, rođen 1929. Branko je bio invalid bez jedne noge, iz Borova Naselja, vlasnik dva ugostiteljska objekta: „Grmeč“ i „Migros“ u Vukovaru, koji su minirani u jesen 1991. godine od strane pripadnika ZNG. Ostao je upamćen kao ugledan i veoma poštovan građanin, skroman a istovremeno velikodušan. O njemu lepe reči i danas imaju i brojni Hrvati kojima je tokom života pomagao. Imao je srce do neba. Svima je pomagao, davao je siromašnima besplatno da jedu i piju, voleo je decu, ostao je upamćen kao human čovek velikoga srca. Kao Srbin, vrlo brzo je postao meta crnokošuljaša i povampirenih ustaša koji su tih dana išli od kuće do kuće i ubijali Srbe. Njegova nacionalna pripadnost, koju Branko nikada nije naročito ni isticao, postala je njegova najveća "greška". Kriminalac Dražen Gažo koji se istakao u zločinima i progonu srpskog stanovništva došao je tog tragičnog 7. oktobra 1991. i nakon stravičnih tortura i mučenja, krvolok je hicima iz vatrenog oružja usmrtio nemoćnog, bolesnog starca. Gažo je tokom juna i jula 1991. preduzimao niz samostalnih akcija u nameri da pripadnike srpske nacionalnosti u Borovu Naselju prinudi da se isele i to tako što je pomoću eksploziva porušio više ugostiteljskih i trgovačkih radnji čiji su vlasnici bili Srbi, navodi se u optužnici koju je protiv njega podiglo vojno tužilaštvo u Beogradu.
Dragan tog dana nije bio kod kuće a saznanje o ubistvu oca potpuno ga je dotuklo.
Tugovao je i žalio za ocem baš kao i svaki sin, a najviše ga je bolela činjenica da su zločin počinili oni kojima su Sučevići nesebično pomagali. Njegovu tragičnu ispovest snimila je i jedna nemačka televizija. "Kome je bio kriv jedan star, bolestan čovek? Invalid koji je uvek bio tu za svakog" - pitao se unesrećeni Dragan. Hrvati su vremenom isekli i montirali snimak tako da se tragična Draganova ispovest o mučki ubijenom ocu, izjave o stradanju Vukovarskih Srba i teroru koji preživljavaju uopšte ne čuju i ne pominju. Snimak je montiran sa ciljem da se Dragan predstavi kao "krvolok koji ide ulicama i ubija Hrvate" o čemu su pisali brojni hrvatski fašistički portali. Na snimku se vidi i kako Dragan prepoznaje među ubijenima komšije srpske nacionalnosti ali i jednog hrvatskog vojnika.
Hrvatski fašistički portali pisali su niz laži i neistina o Draganu i njegovoj porodici kao i o njegovoj ulozi tokom rata.
Prema pisanju VERITASA, prvostepenim presudama Vojnog suda u Beogradu broj I K-112/92 od 26. juna 1992. i I K-108/92 od 14. jula 1992. godine i drugostepenim Vrhovnog vojnog suda broj II K-259/92 od 29. decembra 1992. i II K- 260/92 od 24. novembra 1993. pravosnažno su osuđeni pripadnici ZNG iz vukovarskih prigradskih naselja Borovo naselje i Borovo Selo: Martin Sablić, Zoran Šipoš, Nikola Ćibarić, Jure Marušić, Ante Vranjković, Bartol Domazet, Slavko Mađarević, Mirko Filković, Zdenko Štefančić, Mira Dunatov i Damir Sarađen, svi zbog krivičnog djela ratnog zločina protiv civilnog stanovništva – šestorica na smrtnu kaznu, a ostali na vremenske od šest do 15 godina zatvora. Osuđeni su što su po kućama i skloništima pomenutih naselja zlostavljali i na kraju likvidirali civile srpske nacionalnosti: Petra Grubišića, Milana Đukića, Rajka Nunića, Predraga Ćirića, Tomislava Jakovljevića , Milorada Zorića, Uroša Nedučića, Konstantina Lukića, Jovana Markova, Ljubomira Bolića, Boška Grbića, Anu Lukić, Vidu Jakovljević, Ratka Inića i njegovog duševno bolesnog sina nepoznatog imena (kasnije smo doznali da se zvao Marko), Tošu Toškovića, Vojislava Đekića, Svetislava Vladisavljevića, Stevu Malecki, Milicu Vračarić, a njenog supruga Dragoljuba teško ranili.
Dragan je pre četiri godine preminuo u svom Borovom Naselju a da nikada nije dočekao pravdu za mučki ubijenog oca. Zločinac Dražen Gažo nikada nije procesuiran zbog ratnih zločina, a vrlo je moguće da i danas šeta spokojno ulicama Vukovara i širom Hrvatske kao potpuno slobodan građanin. Dok su ovakvi zlikovci na slobodi Srbi ali i Hrvati nisu bezbedni ni sigurni.
Коментари
Постави коментар