Tokom građanskog rata u Hrvatskoj (1991-1995), pripadnici paravojnih hrvatskih formacija su počinili veliki broj ratnih zločina nad srpskim civilnim stanovništvom na području opštine Vinkovci. Mnoga sela su popaljena i etnički očišćena od Srba. U napadima hrvatske vojske nisu bile pošteđene ni žene, ni devojke, pa čak ni deca
Prema popisu iz 1991. u Mirkovcima je živelo 3 233 stanovnika, od čega 2 375 Srba i 177 Jugoslovena. Nakon genocida i etničkog čišćenja koje su sprovele hrvatske snage u periodu od 1991 do 1995. ovo većinsko srpsko selo je doživelo pravu demografsku promenu. Prema popisu iz 2011. u Mirkovcima je živelo 1718 Srba odnosno 4,87 odsto ukupnog stanovništva.
Tokom rata u Mirkovcima je ubijeno 40 meštana srpske nacionalnosti. To su sve uglavnom bili civili - žene, stari i nemoćni, ljudi koji nisu imali nikakve veze sa oružjem ili ratnim sukobima. Bilo je svega šest sedam vojno sposobnih mušakaraca koji su ubijeni kao žrtve ratnog zločina, protivno svim načelima Ženevske konvencije.
Za Mirkovce se često kaže da su jedno od najtužnijih sela u Istočnoj Slavoniji a upravo zbog tragične sudbine koju je ovo mesto doživelo tokom velikohrvatske agresije. Selo je već u leto 1991. (u junu, julu i avgustu) više puta napadano od strane različitih vojnih i paravojnih hrvatskih formacija, prilikom čega je ubijeno nekoliko civila. Stanovništvo je bilo izloženo zastrašivanju, mnogi civili su maltretirani i zlostavljani. Prema rečima samih meštana svako je tog leta 1991. mogao ući u selo, mučiti, pljačkati, zaklati a da za to ne odgovara. Strah i neizvenost bili su svakodnevno prisutni!
Prema popisu iz 1991. u Mirkovcima je živelo 3 233 stanovnika, od čega 2 375 Srba i 177 Jugoslovena. Nakon genocida i etničkog čišćenja koje su sprovele hrvatske snage u periodu od 1991 do 1995. ovo većinsko srpsko selo je doživelo pravu demografsku promenu. Prema popisu iz 2011. u Mirkovcima je živelo 1718 Srba odnosno 4,87 odsto ukupnog stanovništva.
Tokom rata u Mirkovcima je ubijeno 40 meštana srpske nacionalnosti. To su sve uglavnom bili civili - žene, stari i nemoćni, ljudi koji nisu imali nikakve veze sa oružjem ili ratnim sukobima. Bilo je svega šest sedam vojno sposobnih mušakaraca koji su ubijeni kao žrtve ratnog zločina, protivno svim načelima Ženevske konvencije.
Za Mirkovce se često kaže da su jedno od najtužnijih sela u Istočnoj Slavoniji a upravo zbog tragične sudbine koju je ovo mesto doživelo tokom velikohrvatske agresije. Selo je već u leto 1991. (u junu, julu i avgustu) više puta napadano od strane različitih vojnih i paravojnih hrvatskih formacija, prilikom čega je ubijeno nekoliko civila. Stanovništvo je bilo izloženo zastrašivanju, mnogi civili su maltretirani i zlostavljani. Prema rečima samih meštana svako je tog leta 1991. mogao ući u selo, mučiti, pljačkati, zaklati a da za to ne odgovara. Strah i neizvenost bili su svakodnevno prisutni!
Mnogi civili su upravo u tom periodu i pobijeni u svojim kućama. Civila Dragoljuba Građanskog (54) hrvatski vojnici su zaklali 22. jula 1991. u njegovoj kući i to na spavanju, a već četiri dana kasnije likvidiran je Milan Macura. Dana 6. avgusta 1991. nakon zlostavljanja je ubijen i Cvetko Šivčić a u svojoj porodičnoj kući su nakon zlostavljanja masakrirani supružnici Marija (57) i Pajo Šašić (61).
U ranu jesen 1991. Mirkovci su bili danonoćno izloženi granatiranju i snajperskoj vatri sa položaja hrvatske vojske, kako iz samog grada Vinkovaca tako i iz okolnih hrvatskih sela, inače zloglasnih vojnih uporišta. U tim napadima su često ranjavani i ubijani civili - žene, starci i deca. Jedan od najtužnijih perioda svakako jeste septembar 1991. kada je veliki broj Srba vinkovačke opštine ubijen ili odveden u nepoznato.
Jedan od najžešćih napada na Mirkovce dogodio se 16. septembra 1991. Tada je selo čitav dan bilo izloženo artiljerijskim napadima koji su odneli mnogo života. Dan ranije na svirep način je ubijen penzioner Stevan Nikšić (64) i to samo jer je bio Srbin. Žestoka granatiranja trajala su neprestano do kraja septembra, da bi kroz koji dan ponovo bila nastavljena. U periodu od 16. do 18. septembra 1991. ubijeno je osam civila, a više desetina meštana je ranjeno. Domaćica Ljubica Savić (40) ubijena je na kućnom pragu a slična sudbina je zadesila i staricu Mariju Grubić, koja je u trenutku ubistva imala 65 godina. Hrvatski ekstremisti nisu poštedeli ni život devojčice Branislave Golubovac. Imala je nepunih 15 godina kada su njen mladi život prekinuli hrvatski zločinci. Znali su zlikovci da je selo prepuno civila i upravo zato su njihove glavne mete bile pijace, crkva, dečija igrališta, škole, porodične kuće...pred Branislavom je bio život, imala je hiljade snova i želja koje je nameravala da ostvari. Kao i svako dete, i ona je silno želela da se ratni užasi što pre zaustave a skrivanja po podrumima da budu zamenjena igrom, druženjem i šetnjama po parkovima...nažalost, zločinci joj to nisu dozvolili. Ubijena je na mučki i podmukao način a za počinjeni zločin do danas niko nije odgovarao.
U Mirkovcima je tada poginuo i Živko Šimić, domaćin, ugledan i pošten čovek a u istom periodu u Vinkovačkom Novom Selu ubijena je Vlatka Vučković, devojka od dvadeset godina. U Mirkovcima su živote izgubili i Dušanka Berić, Slavica Bošković (51), Borka Cvijanović (30), Dušan Macut, Janja Maćešić, Milenko i Marija Savić, Savo Sikirica (69), Božo Svilar (83), Stana Turda (62), Marija Pavić (85) i mnogi drugi.Jezivu sudbinu doživeo je i meštanin Jovica Grubić kojeg su hrvatski vojnici 13.11.1991 uhapsili, vezali ga samolepivom trakom, doveli na obalu reke Drave te ga usmrtili udarcem tupo-tvrdim predmetom u glavu i bacili ga u rijeku Dravu.
Istovremeno, u samom gradu tog septembra 1991. je ubijen i ugledni doktor Adam Tepšić (rođ. 1933). Njega su nasilno sa radnog mesta odveli pripadnici hrvatske vojske i policije nakon čega je ubijen. Adam je uživao veliki ugled među svojim sugrađanima, bio je izuzetno poštovan i cenjen. Ista sudbina je zadesila i Đura Lalića (rođ.1933) koji je otišao iz svog stana do prodavnice da kupi hleb ali je na putu kidnapovan i do danas nije pronađen.
Prema rečima preživelih meštana život u selu je bio pretežak, živelo se kao u enklavi. Nedostajalo je hrane, vode, lekova..svaki dana se pucalo i umiralo. Život u podrumima i skloništima je bio nesnošljiv a Hrvati, dojučerašnje komšije, nisu odustajale od namere da u Mirkovcima zatru sve što je srpsko.
"Sami su vikali, ništa neće živo ostati u Mirkovcima..od bebe u kolijevci do staraca, sve ćemo pobiti, Mirkovci će vam biti novi Jasenovac, eto tako su vikali komšije Hrvati."
"Granate su tukle svaki dan, puno mrtvih i ranjenih je bilo. Nije se moglo izići vani. Hrvati su granatirali zgrade, kuće, bolnice, pijace ma sve redom..samo da pobiju što više naroda".
"Protjerali su nas iz grada, sve opljačkali i zapalili pa smo izbjegli u Mirkovce. Ni ovdje nam ne daju mira, vidite šta rade..ubijaju djecu, stare, nemoćne, nikoga ne štede..." - samo su neke od izjava Srba iz Mirkovaca, zabeležene tokom i nakon rata.
U ranu jesen 1991. Mirkovci su bili danonoćno izloženi granatiranju i snajperskoj vatri sa položaja hrvatske vojske, kako iz samog grada Vinkovaca tako i iz okolnih hrvatskih sela, inače zloglasnih vojnih uporišta. U tim napadima su često ranjavani i ubijani civili - žene, starci i deca. Jedan od najtužnijih perioda svakako jeste septembar 1991. kada je veliki broj Srba vinkovačke opštine ubijen ili odveden u nepoznato.
Jedan od najžešćih napada na Mirkovce dogodio se 16. septembra 1991. Tada je selo čitav dan bilo izloženo artiljerijskim napadima koji su odneli mnogo života. Dan ranije na svirep način je ubijen penzioner Stevan Nikšić (64) i to samo jer je bio Srbin. Žestoka granatiranja trajala su neprestano do kraja septembra, da bi kroz koji dan ponovo bila nastavljena. U periodu od 16. do 18. septembra 1991. ubijeno je osam civila, a više desetina meštana je ranjeno. Domaćica Ljubica Savić (40) ubijena je na kućnom pragu a slična sudbina je zadesila i staricu Mariju Grubić, koja je u trenutku ubistva imala 65 godina. Hrvatski ekstremisti nisu poštedeli ni život devojčice Branislave Golubovac. Imala je nepunih 15 godina kada su njen mladi život prekinuli hrvatski zločinci. Znali su zlikovci da je selo prepuno civila i upravo zato su njihove glavne mete bile pijace, crkva, dečija igrališta, škole, porodične kuće...pred Branislavom je bio život, imala je hiljade snova i želja koje je nameravala da ostvari. Kao i svako dete, i ona je silno želela da se ratni užasi što pre zaustave a skrivanja po podrumima da budu zamenjena igrom, druženjem i šetnjama po parkovima...nažalost, zločinci joj to nisu dozvolili. Ubijena je na mučki i podmukao način a za počinjeni zločin do danas niko nije odgovarao.
U Mirkovcima je tada poginuo i Živko Šimić, domaćin, ugledan i pošten čovek a u istom periodu u Vinkovačkom Novom Selu ubijena je Vlatka Vučković, devojka od dvadeset godina. U Mirkovcima su živote izgubili i Dušanka Berić, Slavica Bošković (51), Borka Cvijanović (30), Dušan Macut, Janja Maćešić, Milenko i Marija Savić, Savo Sikirica (69), Božo Svilar (83), Stana Turda (62), Marija Pavić (85) i mnogi drugi.Jezivu sudbinu doživeo je i meštanin Jovica Grubić kojeg su hrvatski vojnici 13.11.1991 uhapsili, vezali ga samolepivom trakom, doveli na obalu reke Drave te ga usmrtili udarcem tupo-tvrdim predmetom u glavu i bacili ga u rijeku Dravu.
Istovremeno, u samom gradu tog septembra 1991. je ubijen i ugledni doktor Adam Tepšić (rođ. 1933). Njega su nasilno sa radnog mesta odveli pripadnici hrvatske vojske i policije nakon čega je ubijen. Adam je uživao veliki ugled među svojim sugrađanima, bio je izuzetno poštovan i cenjen. Ista sudbina je zadesila i Đura Lalića (rođ.1933) koji je otišao iz svog stana do prodavnice da kupi hleb ali je na putu kidnapovan i do danas nije pronađen.
Prema rečima preživelih meštana život u selu je bio pretežak, živelo se kao u enklavi. Nedostajalo je hrane, vode, lekova..svaki dana se pucalo i umiralo. Život u podrumima i skloništima je bio nesnošljiv a Hrvati, dojučerašnje komšije, nisu odustajale od namere da u Mirkovcima zatru sve što je srpsko.
"Sami su vikali, ništa neće živo ostati u Mirkovcima..od bebe u kolijevci do staraca, sve ćemo pobiti, Mirkovci će vam biti novi Jasenovac, eto tako su vikali komšije Hrvati."
"Granate su tukle svaki dan, puno mrtvih i ranjenih je bilo. Nije se moglo izići vani. Hrvati su granatirali zgrade, kuće, bolnice, pijace ma sve redom..samo da pobiju što više naroda".
"Protjerali su nas iz grada, sve opljačkali i zapalili pa smo izbjegli u Mirkovce. Ni ovdje nam ne daju mira, vidite šta rade..ubijaju djecu, stare, nemoćne, nikoga ne štede..." - samo su neke od izjava Srba iz Mirkovaca, zabeležene tokom i nakon rata.
Prve civilne žrtve su pale već u proleće 1991. Ljudi su presretani na ulicama, odvođeni iz svojih kuća i sa radnih mesta na "informativne razgovore" odakle se nikada nisu vratili. Tada započinje masovni progon i egzodus srpskog stanovništva, praćen velikim talasima nasilja. Minirane su i pljačkane srpske kuće, lokali u svi drugi objekti u vlasništvu Srba. Oskrnavljene su pravoslavne crkve, uništena su i devastirana groblja i kulturni objekti. Divan suživot i tolerancija između Srba i Hrvata koji su pre rata krasili Vinkovce, naglo su narušeni zahvaljujući okrutnom fašističkom režimu Franje Tuđmana. Procenjuje se da je tokom rata na području opštine Vinkovci ubijeno najmanje stotinu civila - Srba ali i nekoliko Hrvata koji su se protivili Tuđmanovom režimu ili su bili u mešanim brakovima.
Na području čitave opštine Vinkovci ubijeno je 244 Srba, među kojima 106 civila. Najmlađa žrtva je bio trogodišnji dečak koji je usmrćen kada je grupa hrvatskih razbojnika bacila ručnu bombu na njihovu kuću. Dete je preminulo, a roditelji su teško ranjeni. Za zločine nad srpskim civilima do danas niko nije procesuiran niti osuđen.
Na području čitave opštine Vinkovci ubijeno je 244 Srba, među kojima 106 civila. Najmlađa žrtva je bio trogodišnji dečak koji je usmrćen kada je grupa hrvatskih razbojnika bacila ručnu bombu na njihovu kuću. Dete je preminulo, a roditelji su teško ranjeni. Za zločine nad srpskim civilima do danas niko nije procesuiran niti osuđen.
Коментари
Постави коментар