Tužno je što današnje mlade generacije Srba i Hrvata ne znaju za ime Jure Ivezića, velikog čoveka i velikog heroja rodom iz Like. Ovaj čovek devedesetih godina prošlog veka postao je simbol čojstva i junaštva zbog svojih dela. Njegovo ime je i danas sinonim za hrabrost, poštenje i humanost a srpski narod Like i danas ga sa ponosom pamti i sa pijetetom pominje njegovo ime.
Jure Ivezić, Hrvat po nacionalnosti, rođen je 17.09.1962. godine u Gračacu u Lici. Čitav svoj život proveo je u zajedništvu sa komšijama Srbima, živeo je i družio se sa njima, delio sve lepe ali i one manje lepe trenutke sa njima. Dobri Jure, kako su od milošte zvale komšije, baš nikada ljude nikada nije delio po nacionalnosti ili po veri, već po tome kakav je ko čovek. Voleli su ga ljudi svih starosnih dobi i svih nacija, a građanski rat podstaknut velikohrvatskom idejom o stvaranju etnički čiste Hrvatske države, te agresija na SFRJ naročito su teško pale ovom mladom čoveku koji je tad imao 29 godina.
Za razliku od mnogih meštana hrvatske nacionalnosti koji su jedva dočekali izbijanje ratnih sukoba kako bi uzeli pušku u ruke ili se obogatili, Jure je jedan od retkih koji među prvima odbio da se pridruži hrvatskim oružanim snagama. Nisu svi Hrvati bili za genocidnu, fašističku ideologiju o stvaranju nove NDH bez Srba, za kakvu se zalagao Franjo Tuđman. Jedan od primera je upravo slučaj ovog dobrodušnog skromnog mladog čoveka. Kako kažu njegovi poznanici i prijatelji, Jure je bio izuzetno pametan i inteligentan čovek, pun životnog iskustva: smeran, kulturan i fin ali i odlučan u svojim stavovima.
Ustao je otvoreno protiv fašizma i ostao da deli sudbinu sa svojim komšijama Srbima sa kojima je odrastao. Teški dani po Ličke Srbe krenuli su još u martu i aprilu 1991. kada počinju masovne likvidacije i ubistva Srba a zločini svoj masovni karakter dobijaju u septembru i oktobru 1991. godine kada je preko 120 Gospićkih Srba civila likvidirano od strane ekstremnih hrvatskih paravojnih formacija čiji su pripadnici bili sledbenici te porazne ideologije Franje Tuđmana. Nakon tih zločina narod je ostao da živi u medačkom kraju skoncentrisan u srpskim selima, na teritoriji pod zaštitom UNPROFOR-a. U Metku, Divoselu, Počitelju, Čitluku živeli su zajedno i Srbi i Hrvati koji su odbili da odu na stranu agresora. I u tom teškom ratnom periodu, narod se držao zajedno, neki su bili i rodbinski povezani.
Među narodom koji je ostao, nije se uopšte ni gledalo ko je kakve nacionalnosti - ljudi su se pomagali međusobno, bilo je mešovitih brakova a svi skupa su imali zajedničkog neprijatelja - osvajača i agresora sa centrom u Zagrebu čiji je vođa bio Franjo Tuđman. Nije to bila borba između naroda, već borba dobra i zla. Sa jedne strane bili su antifašisti, građani Jugoslavije - Srbi, Hrvati, pripadnici drugih nacionalnosti čiji su idejni principi isti oni na kojima je počivala zajednička država Jugoslavija a to su bratstvo, sloboda, demokratija.
Sa druge strane, bilo je sve suprotno tome...glavne i pokretačke ideje bile su one koje su još 1941. zacrtali Ante Pavelić i Maks Luburić a 1991. nastavili Franjo Tuđman, Mirko Norac, Tomislav Merčep i drugi. Zločini, međutim nisu prestajali ni u tom prividnom periodu "mira" . Tokom 1992. i 1993. godine bila su česta ubistva, puškaranja, granatiranja. Granate nisu birale pa su hrvatski projektili ubijali i ranjavali i Srbe i poštene Hrvate.
Strašno zlo zvano "Medački džep" najavio je strašan događaj koji se odigrao 22. aprila 1993. godine kada su pripadnici hrvatske vojske granatirali srpsko mesto Medak i usmrtili devojčicu Jasminu Uzelac, staru 13 ipo godina. Tek tada je postalo jasno da agresor ne štedi baš nikog i da su na meti i deca.
Devetog septembra 1993. godine Hrvatska vojska je iznenada izvršila agresiju na srpska pod-velebitska sela tzv. Medački džep, južno i jugoistočno od Gospića, koja su se već osamnaest meseci nalazila pod zaštitom Ujedinjenih nacija. Posle snažne artiljerijske pripreme usledio je tenkovsko-pešadijski napad na Divoselo, Čitluk i Počitelj. Srpski narod, vojska i policija su verovali u delotvornost UNPROFOR-a, pa je i zbog te opuštenosti agresor brzo ovladao navedenim prostorima. Hrvatska vojska je u nastupanju pljačkala, palila, rušila kuće, ubijala i masakrirala civile.
Videvši šta se sprema i kakvo zlo očekuje narod ovog kraja, Jure je među prvima ustao i stao u zaštitu nejači, žena, dece i staraca. Odlučio je da brani te nevine civile, tu tek rođenu decu, te nepokretne i bolesne bake i starce, da brani i svoj dom, svoj kućni prag, svoju otadžbinu, ljude sa kojima je živeo i odrastao. Nijednog trenutka se nije premišljao. Vođen nepokorivom borbenošću i snažnom voljom stao je pred znatno nadmoćnijeg agresora i časno položio svoj život. Borio se Jure do zadnjeg daha. Bio je neustrašiv i istrajan. Poginuo je u 31-oj godini života. Svojom junačkom smrću upisao je svoje ime u legendu a buduća pokoljenja obavezao da ga pamte i da na njegovom primeru vaspitavaju i obrazuju svoju decu i sve generacije koje dolaze.
U ovoj agresiji ubijeno je 88 Srba, civila i žrtava ratnog zločina, od kojih 26 starijih od 60 godina. Među njima je i 17 žena. Žrtve su nabijane na kolac, strahovito mučene tako što su im odsecani ekstremiteti i delovi tela, živi su paljeni benzinom, odsecane su im glave, ubijani su sekirama, maljevima, kundacima, bilo je i silovanja...žene i starice, od kojih su mnoge bile slepe i nepokretne doživele su strašnu sudbinu. Krive samo zato što su Srpkinje. Posebno je zastrašujuća činjenica što je samo petoro osoba stradalo isključivo od metka dok su sve ostale ubijene nakon mučenja i masakriranja ili su skončale po hrvatskim logorima. Za ratne zločine osuđen je jedino Mirko Norac na jedinstvenu kaznu od 15 godina.
Nametnuti građanski rat iznedrio je mnoge heroje među kojima je i Jure Ivezić. Jure je predstavnik svih onih poštenih Hrvata koji nisu želeli rat, koji su bili za suživot, međusobnu toleranciju i prave ljudske vrednosti.
HRVATIMA VAŽNIJI RATNI ZLOČINCI OD ISTINSKIH HEROJA
Nevladine organizacije upozoravaju kako je glorifikacija ratnih zločinaca danas veoma izražena pojava u hrvatskom društvu i ona predstavlja ozbiljnu pretnju po sve buduće generacije i naraštaje. Sistem vrednosti je vrlo poremećen, te nas ne treba čuditi što se za imena Jure Ivezića, Siniše Fota, Josipa Reihla Kira, Blaženke Slabak i ostalih svetlih primera hrvatske istorije ne želi znati. Umesto ovih velikih ljudi i humanista, mesto u javnoj sferi dobili su ratni zločinci, profiteri, pljačkaši, silovatelji, decoubice....
Baš kao što je jedan preživeli Srbin iz Osijeka rekao "u Hrvatskoj ko god je u periodu od 1991. do 1995. ubio dete, zaklao staricu ili porušio crkvu proglašen je herojem i velikim "braniteljem". Nažalost, ova tvrdnja je vrlo bliska istini.
Pravi heroji na koje bi hrvatski narod trebao biti ponosan poput Jure Ivezića, uopšte se ne pominju. Njihova junačka dela se prikrivaju, prećutkuju i zataškavaju ali se zato neprestano govori o osuđenom zločincu Mirku Norcu, Branimiru Glavašu, Tomislavu Merčepu kao nekakvim herojima koji su "zadužili hrvatski narod". Dodeljena su im ordenja, nagrade, priznanja a narod ih slavi kao velike junake!
U Hrvatskoj se i danas slavi Rudolf Perešin, hrvatski pilot koji se proslavio ubijanjem srpskih civila i granatiranjem sela i gradova, između ostalog i Bosanske Gradiške. Perešin je tokom akcije "Bljesak" u bombardovanju stambenih zgrada 2. maja 1995. ubio dvoje dece - jedanaestogodišnjeg Nemanju i njegovu sedmogodišnju sestru Dajanu Gojić. Ovaj zločinački akt slavi se među hrvatskim narodom kao herojsko delo baš kao i čitava akcija "Bljesak". Herojima su prozvani i sam Franjo Tuđman, taj novi "Ante Pavelić savremenog doba", zatim Blago Zadro ali i zloglasni Zdenko Štefančić koji je osuđen za zločine nad srpskim civilima u Vukovaru. Prijedorski Hrvati ponosno spominju ime Slavka Ećimovića koji je 30. maja 1992. predvodio monstruozni napad na grad Prijedor i njegove stanovnike. Samo hrabrošću pripadnika JNA i policajaca, grad je odbranjen a civili su spašeni. Nažalost, u Prijedoru su hrvatsko-muslimanske snage ipak uspele da ubiju 18 građana Srba, među kojima je bio i sedamnaestogodišnji Igor Knežević, dok je preko 30 ljudi teško ranjeno. Valjda je to taj veliki "uspeh" prijedorskih Hrvata i Bošnjaka koji su čak podneli inicijativu da centralni trg u gradu koji su napali ponese naziv po Ećimoviću.
Tako je i Mirko Norac, osuđeni ratni zločinac, danas jedan od najvećih idola i uzora hrvatske omladine. I to ne zato što je napisao neku dobru knjigu ili učinio neko humano delo već zbog toga je naređivao i učestvovao u najtežim ratnim zločinima protiv civilnog stanovništva tokom akcije "Medački džep". Zašto Hrvati slave i veličaju zločinca koji je sramota za civilizaciju, a istovremeno ćute o Juri Iveziću, ali i Štefici Krajnović, Ankici Vujnović - Hrvaticama koje su tog 9. septembra 1993. u Divoselu masakrirali hrvatski vojnici tokom akcije "Medački Džep". Ćute i o teško ranjenoj Ani Rajčević, takođe, Hrvatici koja je tog dana zadobila teške povrede.
Po čemu su oni manje vredni Hrvati od onih koji su ih poubijali ?!
Ne može biti napretka i prosperiteta u društvu koje vojnim uspesima naziva ubijanje civila, logore gde su silovane i mučene Srpkinje, akcije gde su ubijana deca, uništavanje verskih i kulturnih objekata, masovne grobnice. Dok se takve persone veličaju i glorifikuju, dok se po njima nazivaju ulice i trgovi, dok im se podižu spomenici, statue i biste teško da bi se moglo očekivati da hrvatsko društvo prođe katarzu i oslobodi se okova kojima je vezano pune tri decenije.
Pričajmo o ovim herojima, koji se ni u najteže vreme rata nisu libili da ostanu ljudi, pišimo o njihovim herojstvima u knjigama, snimajmo o tome filmove, serije, dokumentarne emisije - nazovimo po njima trgove, ulice, ustanove! Nemojmo dozvoliti da zaborav pokrije sve ono što vredi, sačuvajmo sećanje!
Коментари
Постави коментар