Batkuša, pitomo mesto u plodnoj Posavini, čuveno po vrednim i poštenim ljudima ali i po prirodnim lepotama, pre samo 29 godina bilo je poprište žestokih napada hrvatske vojske i mesto gde su počinjeni neki od najtežih ratnih zločina.
Šamac sa tugom dočekuje svaki 10. novembar jer ovaj datum budi najtužnija osećanja među samim građanima, naročito među meštanima Batkuše. Tog hladnog jesenjeg dana 1992. godine, suze, vrisci i jauci orili su se čitavim Šamcem. Plakale su i Sava i Bosna, plakala je čitava Posavina...
Svirepo ubistvo Srpkinje Dragice Đaković koja je bila u poodmakloj trudnoći, i njene dvogodišnje ćerke Dejane predstavljaju simbol nekažnjenog zločina, varvarstva i ratnog užasa koji je devedesetih godina prošloga veka pogodio srpski narod Posavine. Bio je to samo jedan u nizu ratnih zločina koji su počinili pripadnici hrvatske vojske, u periodu od 1991. do 1995. tokom oružane agresije na Republiku Srpsku.
Dok je porodica Đaković sa nestrpljenjem iščekivala dolazak na svet jednog novog života, ratne oluje već su uveliko tinjale. Fijuci granata, bombe i pucnjava postali su svakodnevna pojava. Pa ipak, majka Dragica i otac Mitar trudili su se da i sebi i svojoj mezimici Dejani obezbede koliko toliko normalan život i da je zaštite od svih razaranja kojima su njihovo mesto, njihov grad i država bili izloženi.
Nažalost, svanuo je i taj crni 10. novembar 1992. godine.Na meti hrvatske vojske našli su se civilni objekti, srpska sela, naselja, žene, deca... Na svom kućnom pragu u selu Batkuša tog hladnog, jesenjeg dana prekinuta su tri života - ubijene su dvogodišnja Dejana Đaković i njena majka Dragica koja je bila u šestom mesecu trudnoće. Dakle, Dragica je ubijena sa svojom ćerkicom i svojim nerođenim detetom koje voljom nekih zlih i bezumnih ljudi nikada nije ugledalo svetlost dana.
Tog dana zlo je dobilo svoj potpuni oblik! Znali su zlikovci i šta rade i koga napadaju, u šta pucaju..znali su ali im ruka nije zadrhtala!
Batkuša, mesto u kojem nije bilo nikakvih borbenih dejstava više puta je bilo meta hrvatske artiljerije baš kao i ostala srpska sela pa čak i sam grad Šamac. Širom cele opštine, planski i ciljano su gađane škole, dečija igrališta, crkve, pijace, bolnice, vrtići, stambene zgrade...hrvatske granate i snajperi ubijali su i Srbe i Bošnjake, i srpsku i bošnjačku decu...još teže je bilo tokom direktnih upada diverzanata u sela. To je bio klasičan vid terorisanja stanovništva, čist primer agresije i ratnog zločina protiv civilnog stanovništva.
Мalena Dejana je bila najveća radost svojih roditelja Mitra i Dragice. Njenom rođenju svi su se radovali, slavili, pevali i veselili. Bio je to najlepši dan u životima Đakovića. Dejana je rođena u Ljubljani, u Sloveniji. Imali su roditelji stotine planova šta će i kako će kada je reč o odrastanju njihove mezimice. A onda je stigao rat i prekinuo sve! Dejana je 2. avgusta proslavila svoj drugi rođendan, nažalost i poslednji...nije još naučila pisati ni prva slova, nije umela ni da izgovori reč "rat" ali već je postala pretnja "velikim hrvatskim bojovnicima".
Pripadnici hrvatske vojske iz Orašja, tog zloglasnog vojnog uporišta, zasuli su selo Batkušu gelerima, mecima, bombama..zatrovani mržnjom prema svemu što je srpsko i pravoslavno, tukli iz sveg mogućeg naoružanja po ovom malom naseljenom mestu, po nedužnim civilima..Dragica je usmrćena pred kućom i to dok je Dejanu držala u naručju..tri života u trenu su prekinuta!
Svo zlo koje je dolazilo u Posavinu, dolazilo je upravo iz Orašja i Odžaka, vojnih uporišta gde je bila skoncentrisana hrvatska vojska. Orašje i Odžak ostali su upamćeni po stravičnim logorima gde su vršena masovna silovanja srpskih žena i devojčica kao i zverska mučenja i likvidacije zarobljenika za šta postoje sudske presude. Upravo iz ta dva mesta kretali su svi napadi na srpska sela i gradove a odatle je neprestano vršeno granatiranje naseljenih mesta. Područje Posavine, pa i sam Šamac, vrlo često su bombardovani i sa teritorije Republike Hrvatske čiji su građani već u martu 1992. krenuli u osvajanje tuđeg; učestvovali su u napadu na Sijekovac, okupaciji Broda i Dervente, te spaljivanju stotinu srpskih sela i zaselaka, ubijanju civila i nejači, formiranju logora...
ŠAMAC TEŠKO STRADAO TOKOM AGRESIJE
Tokom hrvatske agresije na Šamac (1992-1995) zverski je ubijeno više stotina građana srpske nacionalnosti. Osim Srba, u napadima velikohrvatskog agresora stradali su takođe i Bošnjaci i Romi ali i Hrvati. U naselju Domaljevac postojao je i logor za Srbe, a nema sela koje nije opustošeno ili razoreno tokom agresije....Prve srpske žrtve pale su još u aprilu 1992. godine, a prve granate na grad Šamac pale su još u maju 1992. kada je poginuo civil Bošnjak, čije je ime uklesano na centralnom spomeniku u gradu. Država Hrvatska je aktivno učestvovala u agresiji budući da su sa tih položaja neretko dolazile granate koje su pogađale centar opštine. Porušen je i oštećen značajan broj sakralnih i društvenih objekata.
Jedno od nastradalnijih mesta ove opštine svakako jeste Batkuša gde je tokom napada agresora ubijeno 25 meštana. Najmlađa žrtva je imala dve, a najstarija 66 godina. Na području Posavine hrvatska vojska je odgovorna za smrt više od 3600 građana srpske i nehrvatske nacionalnosti, među kojima je i 120 dece. Hiljade žena i devojčica je silovano i zlostavljano po hrvatskim logorima i zatvorima, kojih je na području cele Posavine bilo ukupno pedeset i šest.
O ubijenoj srpskoj deci tokom velikohrvatske agresije, retko se govori i piše. Ni 26 godina od završetka rata široj javnosti nisu poznata njihova imena, njihove tragične sudbine, a vrlo često ni imena njihovih počinilaca. Građani Srbije apelovali su da se spomenik ubijenoj deci tokom hrvatske agresije podigne u Beogradu, a da se 1. maj proglasi Danom sećanja na najmlađe stradalnike.
Korišćeni izvor: Dokumentacioni Centar Republike Srpske - Djeca: žrtve rata i mira
Коментари
Постави коментар