Pripadnici hrvatske vojske ubili su na području Pakraca više stotina osoba srpske nacionalnosti, najviše tokom 1991. i 1992. godine. Ovo područje ponovo se našlo na meti zločinaca i u proleće 1995. tokom akcije "Bljesak" kada je ovaj prostor etnički očišćen od srpskog stanovništva. Pakrački Srbi su masovno ubijani u svojim kućama, u dvorištima, u poljima i njivama dok su obavljali poljoprivredne poslove, na svojim ognjištima, u izbegličkim kolonama i zasedama... a veliki broj ih je likvidiran i u logorima koje je hrvatska vojska posebno formirala za srpski živalj ovog kraja. Sadistička mučenja, torture, zlostavljanja, silovanja žena - sve su to bili metodi koje je hrvatska vojska primenjivala nad srpskim stanovništvom na području Pakraca. Tela mnogih civila pronađena su u pojedinačnim i masovnim grobnicama otkopanim tokom i nakon završetka građanskog rata. Mnogi civili se i danas nalaze na listi nestalih, budući da Republika Hrvatska odbija da započne sa pretragom terena za koje postoji indicija da skrivaju masovne grobnice ubijenih Srba. Osim Srba, hrvatski vojnici su u ovom kraju usmrtili i pojedine Mađare, Rusine, Čehe pa čak i Hrvate.
Na crnom spisku ubijenih i nestalih Srba nalazi se i četrnaestoro članova iz čuvene srpske familije Bosanac. Svi su oni su brutalno ubijeni u periodu od 1991. pa do 1995. na području zapadne Slavonije. Tešku i tragičnu sudbinu doživela je Jovanka Bosanac, koja je tada kao devojčica iskusila sve strahote rata i izgubila članove svoje porodice. Njoj su pripadnici hrvatske vojske ubili najpre 1991. godine oca, baku i druge rođake, a potom 1995. sestru i majku.
Jovanka i Milka Bosanac živele su sa roditeljima Jovom i Jelom kao i sa drugim članovima svoje porodice u mestu Gornji Grahovljani kod Pakraca. Bezbrižan život i detinjstvo prekinuo je surovi rat podstaknut bezumnom idejom o stvaranju nove NDH, u kojoj baš kao i 1941. ne bi bilo mesta za Srbe. Veselu igru sa drugarima zamenila su skrivanja po podrumima i skloništima.
Krajem 1991. godine, nakon povlačenja pripadnika teritorijalne odbrane sa šireg područja pakračke opštine, nakon brojnih pritisaka, pretnji i uznemiravanja, većina srpskog stanovništva panično napušta svoja ognjišta sklonivši se u Srbiju, Bosnu ili delove pakračke i okučanske teritorije koje su još bile pod srpskom kontrolom. Među onima koji su odlučili da ostanu bio je i Jovo Bosanac, ugledni domaćin. Jovo je suprugu Jelu i decu Milku i Jovanku poslao na sigurno, u deo Pakraca pod srpskom kontrolom. On je sa još nekolicinom meštana, mahom ženama i starim, bolesnim i nemoćnim osobama odlučio da ostane u Grahovljanima. Nisu slutili ovi ljudi da će im selo u kojem su do izbijanja rata živeli u dobrim i prijateljskim odnosima sa komšijama, gde su se rodili i gde su odrasli, zapravo postati grobnica!
Stariji meštani srpske nacionalnosti, odlučili su da ne napuštaju svoje kuće, nadajući se da im niko neće nauditi jer nikome nisu učinili zlo ili kakvu nepravdu.
U Gornje Grahovljane zloglasne hrvatske "zenge" su ušle u rano jutro 29. decembra 1991. godine, opkolile selo i sakupili sve žitelje, njih 18 (16 iz Gornjih i 2 iz Srednjih Grahovljana), te ih, uz psovke i kundačenje, sproveli do šume nedaleko sela, gdje su ih razapinjali i zakivali čavlima kroz ruke i noge na debla drveća, a na kraju ih likvidirali iz vatrenog oružja. Među žrtvama je bilo i 6 žena, prosečne starosti oko 63 godine, navodi se u saopštenju DIC Veritas-a. Na svom kućnom pragu okrutno je ubijen i Jovo Bosanac a sa njim u smrt otišla je i njegova tetka Bosiljka Bosanac, inače rođena sestra Jovinog oca Damjana. Reč je o starici koja je u trenutku ubistva imala šezdeset godina. Oboje su se dugo vodili kao nestala lica.
Vest o brutalnom ubistvu supruga i oca kao i drugih rođaka, Jela i njene ćerke su veoma teško podnele. Ipak, sa takvim bolom se moralo živeti. Četiri ipo godine živele su u atmosferi straha, neizvesnosti i panike. Udari granata i pucanja postali su njihova realnost. Strah da bi i one mogle postati žrtve hrvatskog bezumlja pokazao se kao opravdan. Tog 1. maja 1995. godine, obistinile su se najcrnje slutnje i tada je započela zločinačka akcija kodnog naziva "Bljesak". Hrvatske oružane snage su tokom 1. i 2. maja 1995. ubile 283 Srba, među kojima 114 civila. U napadu je ubijeno 57 žena i 13-oro dece a preko četiri stotine mališana je ranjeno ili su prošli psihofizičke torture. U vreme napada, područje Zapadne Slavonije bilo je pod zaštitom snaga UN. Za samo 36 sati proterano je oko 20.000 Srba. Ovu zločinačku akciju je isplanirao politički i vojni vrh Republike Hrvatske na čelu sa Franjom Tuđmanom, Gojkom Šuškom, Jankom Bobetkom, Petrom Stipetićem, Mladenom Markačom i brojnim drugim visokim funkcionerima.
"Bljesak“ je počeo ujutro oko 5 časova 1. maja 1995. godine, artiljerijskim napadima na srpske položaje od Pakraca do Jasenovca, sa zapadne strane i od Donjih Bogićevaca preko Medara do Pakraca sa istočne strane. Majka Jela pokupila je decu i sa grupom civila pokušala da umakne hrvatskim agresorima koji baš nikoga nisu štedeli. U mestu Šeovica, hrvatski vojnici brutalno su usmrili jedanaest nedužnih civila, među kojima i troje dece. Meta njihovog napada bilo je dečije fudbalsko igralište što dovoljno svedoči o bolesnim namerama tih (ne)ljudi. U tom napadu poginula je Milka Bosanac, tada devojčica od petnaest godina, dok je njena sestra zadobila teže povrede. Teške povrede zadobila je i njihova majka Jela koja je od posledica ubrzo i preminula. Tako je Jovanka Bosanac u trenu ostala bez čitave porodice. Rane na telu nekako su i zarasle ali one na srcu i duši nikada neće moći. Tako je stradanje porodice Bosanac obilježilo početak i kraj rata u zapadnoj Slavoniji.Iz nama nepoznatih razloga, stradanje porodice Bosanac nikada nije bilo interesantno medijima ili nevladinim organizacijama koje su godinama unazad forsirali neke druge priče.
Коментари
Постави коментар