HRVATSKA VOJSKA TOKOM OLUJE GRANATIRALA NOVI GRAD, BIHAĆ, ORAŠJE, GRAHOVO, ŠIROKI BRIJEG - STRADALI I SRBI I HRVATI

Tokom zločinačke akcije "Oluja" ubijen je i stradao 1881 građanin srpske nacionalnosti, među kojima su tri četvrtine bili stariji od 60 godina. Među ubijenima je 555 žena kao i dvanaestoro dece. Prema saopštenju Veritasa, među ubijenim ženama, čak četiri petine su bile starije od 60 godina, što predstavlja jedan od “crnih” rekorda građanskog rata devedesetih prošlog veka na prostorima prethodne Jugoslavije. “Oluja” je izvršena uprkos činjenicama da je ta oblast bila pod zaštitom UN, pod nazivom sektori “Jug” i “Sever”, i da su predstavnici RSK prethodnog dana u Ženevi i Beogradu prihvatili predlog međunarodne zajednice o mirnom rešenju sukoba. Zločinačka akcija je započela 4. avgusta 1995. a hrvatski vojnici su klali i ubijali sve pred sobom!

Do sada je rasvetljena sudbina 1.227 žrtava, dok se na evidenciji nestalih vodi još 654 osobe. Najmlađa žrtva bila je dvomesečna beba Andrijana Škorić, a najstarija devedeset i devetogodišnja Dragica Zorić.

Hrvatska vojska je tokom etničkog čišćenja vršila teške masakre nad nedužnim civilima širom Korduna, Banije, Like, Dalmacije...ipak, nisu se zaustavili samo na teritoriji Republike Srpske Krajine već su granatama i avio-bombama ubijali civile i na teritoriji susedne Bosne i Hercegovine. Javnosti je svakako najpoznatiji slučaj avio-granatiranja Petrovačke ceste prilikom čega je ubijeno dvanaest civila, među kojima dve trudnice i četvoro dece, dok ih je najmanje 24 ranjeno, od kojih devetoro dece. U napadu na Petrovačku Cestu ubijeni su: Darinka Drča (1927) i njeni unuci Jovica Drča (1989) i trudnica Mirjana Dubajić (1974) iz Brotinje kod Donjeg Lapca, sestra i brat Nevenka (1984) i Žarko Rajić (1986) iz Donjeg Lapca, Krstan Vuković (1951) i njegov sin Darko (1982) iz Donjeg Lapca, Branko Stjelja (1923) i njegov sin Mirko (1961) iz Nadina kod Benkovca. Od posledica ranjavanja preminula je i trudnica Vedrana Stijelja a naknadno je utvrđeno da je od poslednica granatiranja preminuo i Antonije Vitas, mentalno zaostala osoba.  

Kada su civili od Petrovca odmakli nekih petnaestak kilometara, naišao je hrvatski avion i granatirao kolonu. Preplašeni članovi porodice Stijelja su u kamionu bili pod ceradom pa nisu ni mogli videti avion, ali su čuli jaku detonaciju, nakon koje se kamion zaustavio, iz kojeg su svi počeli iskakati napolje. Starica Sava je kroz razbijeno vetrobransko staklo ugledala obezglavljenog sina Mirka. Suvozač Dušan sav krvav po glavi izišao je iz „mercedesa”. Muž joj Branko sedeo je nepomično na zadnjem sedištu, a krv mu je curila iz usta. Zatečena prizorom, Sava je za trenutak ostala bez daha. Prenuo ju je nečiji povik „ovi su mrtvi”, nakon čega je zakukala za suprugom i sinom, istovremeno tražeći pogledom unučiće i trudnu snajku. Baka Sava je sa trudnom snajkom i unučićima stigla u Mirkovce, gde su živele njene dve kćeri. Odatle je Vedrana i otišla u novosadsku bolnicu na porođaj, gde je 29. avgusta, prilikom porođaja, ne videvši bebu, i umrla, najverovatnije od posledica ranjavanja.  

U bombardovanju mesta Klenovac ubijeni su i penzioneri Milenko Baljak (63) i Bogdan Kosanović (71). 

Granatiranju je posebno bila izložena teritorija Novog Grada i tom prilikom ubijeno je i ranjeno mnogo civila srpske ali i bošnjačke nacionalnosti. Hrvatska vojska je avionima ali i sa kopna i teritorije Republike Hrvatske bombardovala Novi Grad i okolna sela. Najviše je stradalo selo Svodna prilikom čega su ubijeni Marija Galogaža (65), Rade Galogaža (40) i Mile Malobabić (42). U bombardovanju Svodne ranjeno je 15 ljudi, među kojima su se nalazila i djeca Rade Galogaža i Mile Malobabić. U napadu na Novi Grad ubijeni su Kosanka Zec (33), Dragica Birač (62) a živote su tokom granatiranja izbegličkih kolona izgubili i Božica Bulić (53), Sava Jovančević (86), Marija Dokmanović (80), Draga Kukoleča (70), Drago Novaković (50), Stana Opačić (59), Stanko Ostojić (62), Đorđe Ubović (18), Pero Šupica i mnogi drugi. 

U napadu hrvatske vojske na kolonu izbeglica na području Bihaća i okolnih sela, ubijeni su: Mirko Guteša (63), Pero Krnjajić (75), Bogdan Čeprnja (27), Dragan Trkulja (27) i dr.

Teško je stradalo i Bosansko Grahovo a naročito mesto Duler koje je zasuto granatama. U napadu hrvatske vojske tada su ubijeni Mirko Gundelj, Miodrag Hajduk, Milan Misimović, Petar Radujko (85), Anica Đurica (77)...

Desetine civila ubijeno je i ranjeno na cesti Prijedor-Novi Grad a mnogi su preminuli i prijedorskoj bolnici.  Ono što je posebno interesantno jeste činjenica da su razularene bande hrvatskih vojnika ubijale i pripadnike hrvatskog naroda. Preko stotinu etničkih Hrvata i Hrvatica likvidirano je tokom i nakon akcije "Oluja". Oni su uglavnom ubijani i masakrirani (neki i živi zapaljeni) po svojim kućama na prostoru Like, Dalmacije, Korduna, Banije...reč je o ljudima koji su ostali u svojim kućama i koji su čitav rat proveli sa Srbima. Neki su bili u bračnim zajednicama sa pripadnicima srpske nacionalnosti a drugi su se družili sa Srbima i zato su stradali. Hrvatski ekstremisti nisu ni pitali za nacionalnosti kada bi upadali u mešovita sela već su ubijali sve redom pa je tako stradao veliki broj Hrvata katolika. Deo je poginuo i kada je hrvatska artiljerija dejstvovala po centru Gospića i Siska. 

Ipak, ono o čemu se godinama mudro ćuti jeste hrvatsko granatiranje Širokog Brijega i Orašja. Na Široki Brijeg je 05.08.1995. sa položaja hrvatskih položaja sa teritorije Republike Hrvatske ispaljeno pet-šest granata. Teško su ranjeni Anđelka Misir i Marko Kraljević. Anđelka je od posledica ranjavanja preminula, dok je Kraljević preživeo. Nanesena je znatna materijalna šteta. O tome godinama u ovom gradu vlada zavet ćutanja. To se doživljavala kao neprijatni incident  a lokalne vlasti nikada nisu insistirale na procesuiranju valjda da ne bi kvarili "feštu" svojoj braći iz susedne Hrvatske. Govorilo se s vremena na vreme da su to učinili "nepoznati počinitelji", da je reč o "šenlučenju" ili o "pogrešnoj zameni cilja". Ipak, jedan život je tada ugašen a drugi ozbiljno ugrožen a sve zbog teritorijalnih aspiracija i etničkog čišćenja koje je sprovela Republika Hrvatska.

Sličan zločin počinjen je i u Orašju, u Posavini. Ovaj grad sinonim je za ratna silovanja koja su počinili hrvatski vojnici od aprila 1992. do 1995. godine. U Orašju je postojalo nekoliko logora gde su zatočeni mnogi srpski civili dok su žene i devojčice bile izložene teškom zlostalvjanju i silovanju. Jedna od preživelih logorašica ispričala je:

- U Orašje su zatočili mnogo Srba, najzloglasniji je bio logor u selu Donja Mahala. Kroz odžačke i logore u Orašju prošlo je stotine djece i još više žena. Hrvatski vojnici su silovali sve redom, čak i djevojčice od 12, 13 godina a silovana je i starica od osamdeset. Dovodili su i svoje dječake od 15 godina da se iživljavaju i isprobavaju. Jednu Sprkinju je dnevno znalo da siluje i po sedam hrvatskih vojnika. Muškarce su tukli šipkama i kundacima, mučili strujom, neke i zlostavljali, tjerali ih da se tuku među sobom. Iz Orašja je bombardovan i Bosanski Šamac i srpska sela. Ubijana su djeca, jedna trudnica je ubijena sa dvogodišnjom ćerkom od granate hrvatske vojske iz Orašja. A eto 1995. godine su i Hrvati stradali od svojih kada je hrvatska artiljerija iz RH granatirala Orašje. - rekla je Srpkinja koja je imala tu sreću da preživi. 

Hrvatska vojska je tokom akcije "Oluja" zasipala srpska sela i naselja granatama. Na Šamac je palo mnogo granata iz susedne Republike Hrvatske prilikom čega je poginulo i ranjeno dosta civila. I na Brčko su ciljano ispaljivane granate. Civili su ubijani i ranjavani po kućama i na ulicama. A onda je hrvatska artiljerija (da li namerno ili slučajno) zasula granatama i selo Matići u opštini Orašje. Od minobacačkih granata iz susedne Hrvatske poginulo je osmoro mladića hrvatske nacionalnosti. Iako se ove žrtve predstavljaju kao "deca i civili", analiza pokazuje da je tog dana poginulo sedmoro vojnika pripadnika HV i jedan civil. Tačnije poginula su četvorica mladića i četvorica maloletnika. Živote su izgubli Damir Dominković (rođen 1977.), Slaven Marković (1977.), Ivica Marković (1978.) i Pejo Mikić (1979.), koji je preminuo desetak dana kasnije u bolnici u Slavonskom Brodu te još četvorica mladića iz Matića: Marinko Mikić (1976.), Tomislav Pejičić (1976.), Pejo Marković (1979.) i Iljo Orkić (1980.). O ovom zločinu se u Orašju godinama ćutalo a ni danas se ne govori mnogo. Iako bi neki rekli kako su žrtve stradale od "prijateljske vatre", jasno je da niko iz prijateljskih razloga ne puca već sa namerom da ubije. Iako su žrtve ovog napada bili srpski civili, iako je meta napada bilo srpsko selo najverovatnije je došlo do zamene cilja i greškom je bombardovano hrvatsko selo. Nikada niko od vlasti Republike Hrvatske ili vojnih predstavnika nije osudio ovaj zločin niti uputio izvinjenje a kamoli pozvao da se identifikuju počinioci. 

Meštani Orašja tada su se spremali da proslave "Oluju" a umesto smeha gradom su zavladali jecaji i suze. I opet se u Hrvatskoj slavi  "Oluja", opet Zagrebom odjekuju pesme i ori se muzika. Ako već slave ubijanje srpske dece, silovanje žena, masakriranje staraca, da li se makar sete nevinih hrvatskih civila ubijenih tokom "Oluje" ? Teško!