Najnoviji podaci govore kako je na širem području Vukovara od 1. maja 1991. do završetka rata ubijeno i stradalo preko dve stotine civila i žrtava ratnog zločina srpske i nehrvatske nacionalnosti. Prva žrtva je bio penzioner Stevan Inić /64/ koji je brutalno ubijen na praznik rada 01.05.1991. od strane komšije Mije Gelenčira, Hrvata i ekstremnog HDZ-ovca. Zločin je bio etnički motivisan. Prva civilna žrtva u samom gradu bio je Jovan Jakovljević, takođe civil, ugledni građanin Vukovara koji je likvidiran 29.06.1991. na svom kućnom pragu od strane naoružanih Hrvata. Tokom proleća i leta 1991. dakle pre početka samih borbi likvidirano je i nestalo 43-oje srpskih civila.
Međutim, treba napomenuti da su zločini nad Srbima činjeni i tokom trajanja borbenih dejstava. Građani Vukovara sa tugom se prisećaju krvavog oktobra 1991. u Vukovaru. Tokom trajanja borbenih dejstava počinjeni su mnogobrojni zločini nad civilnim stanovništvom. U svojim kućama, ali i logorima i mučilištima okrutno su ubijani srpski civili. Bilo je to na teritoriji koju su kontrolisale hrvatske snage. Pripadnici takozvanog Zbora Narodne Garde bili su gospodari života i smrti. Bez ikakve kontrole sprovodili su teror nad građanima srpske i rusinske nacionalnosti, a neretko su od njihove samovolje stradali i hrvatski civili. U gradu je bilo formirano nekoliko logora i zatvora za Srbe gde su vršene likvidacije. Najčešće u okrilju noći, civili su izvođeni iz svojih kuća i skloništa i odvođeni u nepoznato. Posmrtni ostaci nekih su nađeni u masovnim grobnicama ili ih je Dunav izbacio na teritoriji Srbije, ali nažalost određeni broj civila i danas se nalazi na listi nestalih.
Danas se sa tugom prisećamo starijih bračnih parova Oreščanin, Lalić, Vorkapić i Orlović koji su ubijeni u oktobru 1991. u Vukovaru. Stariji ljudi, penzioneri uglavnom zbog godina i zdravstvenog stanja nisu želeli da napuštaju Vukovar onda kada se osetilo šta se srpskom narodu sprema. Bili su ubeđeni i uvereni da im niko neće nauditi i da nemaju razloga za brigu. Međutim, sa izbijanjem ratnih sukoba srpski civili bili su izloženi velikim torturama, pritiscima, pretnjama i zlostavljanjima.
Supružnici Milka i Mirko Oreščanin bili su Srbi civili - penzioneri u poznim godinama koji su samo želeli da svoju starost provedu mirno i spokojno. Milka je rođena 08.02.1911. u Vukovaru gde je i živela zajedno sa suprugom Mirkom (rođ. 13.02.1913.). Imali su prebivalište u Ulici Otokara Keršovanija br. 59. U toj ulici zastrašivanje srpskog stanovništva započelo je još u leto 1991. kada je tokom meseca jula miniran kafić "Šid", dok je nekoliko kuća u vlasništvu Srba opljačkano. Izvesni Ivan Korać bio je pripadnik vojne policije Zbora Narodne Garde zadužen za kontrolu skloništa u Olajnici. Bračni par Oreščanin je bio izložen velikoj diskriminaciji i stalnom uznemiravanju i pritiscima. Hrvatski vojnici - pripadnici Vojne policije Zbora Narodne Garde upali su jedne oktobarske večeri u sklonište u naselju Olajnica i nakon svirepog mučenja lišili života Milku i Mirka. Nisu se zlikovci sažalili ni na njihove godine, ni na to što su ovi nedužni penzioneri bili teško pokretni i narušenog zdravlja. Ubili su ih hicima iz vatrenog oružja samo zato što su bili Srbi i Pravoslavci. Na internetu se može pročitati i komentar njihove srodnice koja je podsetila na stradanje svojih najbližih: "Mirko i Milka Oreščanin su moji deda i baba danima mučeni na Olajnici, u dedu su ispalili čitav šaržer metaka samo zato što je tražio parče hleba..odgovor mu je bio "ovde nema hleba nego kruha"..i pred babinim očima je ubijen...moji baba i deda su stari ljudi bili - baba polomljenog kuka a deda srčani bolesnik..kome su oni bili pretnja? Nikome! Ali na žalost bili su Srbi...kao i svi nedužni nesrećni ljudi - žene, deca. Ako ih se mi ne budemo sećali i pominjali..zalud njihova smrt..i ovako i onako nisu smeli i morali da završe svoj život na tako užasan i monstruozan način".
U istom periodu ubijen je i srpski bračni par Lalić. Srbi Stojan /68/ i njegova supruga Vukosava Lalić (rođ. Majski) /73/ živeli su sa decom i drugim članovima porodice u naselju Lužac u Ulici Osme udarne brigade br. 10. Kao Srbi i pravoslavci bili su redovno izloženi pretnjama i brojnim pritiscima od strane hrvatskih vojnika i civila. Stojan je bio rodom iz sela Ponikvare – Vrginmost, dok je Vukosava poreklom bila iz Bobote (Vukovar). Dana 10.10.1991. grupa od pet naoružanih pripadnika hrvatske vojske, među kojima je prepoznat i Josip Horvat upali su u porodični dom Lalića i nakon zlostavljanja odveli Stojana u nepoznato nakon čega je ubijen egzekucijom. Vodi se kao nestalo lice. Vukosava i ostali članovi porodice pokušavali su da saznaju nešto o Stojanu i njegovoj sudbini ali bez uspeha. Vrlo brzo, tačnije samo šest dana nakon zarobljavanja supruga, Vukosava je ranjena od hrvatske vatre, eksplozivne naprave te je zbog povreda i opekotina odvedena u vukovarsku bolnicu odakle joj se gubi svaki trag. Nju su iz ove zdravstvene ustanove najverovatnije odveli isti oni koji su nasilno odveli i njenog supruga. I Vukosavino ime se nakon završetka rata nalazi na evidenciji nestalih lica. Hrvatski vojnici nikada nisu procesuirani za svoje zločine.
Oktobar 1991. je crn i za porodicu Vorkapić. Upravo na današnji dan 17. oktobra 1991. na području pod kontrolom hrvatskih snaga ubijeni su Jelica Vorkapić /85/ i njen suprug Ilija Vorkapić /93/, inače najstarija registrovana srpska žrtva sa područja Vukovara. Sa njima je zajedno ubijen i komšija Jovan Đorđević /48/. Vorkapići su takođe dugo bili žrtve diskriminacije i bili su izloženi brojnim pritiscima i uvredama zbog svoje nacionalne, odnosno, verske pripadnosti. Kuća, prebivalište gde su Vorkapići bili smešteni - živeli u jeku ratnih sukoba, bila je prema podacima vukovarskih Srba potpuno devastirana i opljačkana a počinioci nikada nisu procesuirani niti osuđeni. Vorkapići su se takođe nalazili na listi nestalih lica a porodica je sa njima poslednji kontakt ostvarila 14.09.1991. godine.
Teška sudbina zadesila je i bračni par Orlović. Ivan Orlović /77/, katolik, rođen je u Sremskoj Mitrovici bio je oženjen Srpkinjom Vukosavom Orlović /67/, rodom iz Ostrova. Živeli su mirnim životom u centru Vukovara - u Ilirskoj ulici br. 25. Nestali su između 15. i 30.10.1991. u Vukovaru na području pod kontrolom hrvatskih snaga a porodica strahuje da su nasilno odvedeni.
Коментари
Постави коментар