Voćarica je naselje koje teritorijalno pripada Sisačko-moslavačkoj županiji, i nalazi se u sastavu grada Novske. Ovo mesto se nalazi istočno od Novske na putu prema Okučanima, a smešteno je između naselja Paklenica na zapadu i Jazavice na istoku.
Prema popisu iz 1991. u Voćarici je živelo 269 stanovnika, od čega 242 Hrvata, 22-oje Srba i petoro pripadnika drugih nacionalnosti. Iako je u selu živelo tek nekoliko srpskih porodica, i one su bile trn u oku hrvatskim agresorima. Srpsko stanovništvo je tokom rata poptuno očišćeno od Srba, meštani su pobijeni i prognani a njihova imovina je opljačkana, dok su kuće i drugi društveni objekti zapaljeni.
Tešku sudbinu doživela je porodica Milošević čiji su preci vekovima živeli u Voćarici. Odjednom su zbog svoje verske i nacionalne pripadnosti proglašeni "strancima i agresorima" u svome selu zbog čega su pretrpeli užasne torture da bi na kraju skončali u teškim mukama.
Dana 28. oktobra 1991. naoružani pripadnici hrvatskih formacija upali su u dom porodice Milošević i izvršili premetačinu. Za sobom su poveli glavu kuće Ranka Miloševića (1923) i njegovog sina Dragana (1947), koji su bili sasvim obični ljudi, civili, radnici koji nisu imali nikakve veze sa ratnim dešavanjima.
Ranko je čak bio narušenog zdravlja, penzioner, koji je čitav život radio sa Hrvatima, pomagao im i bio rado viđen gost u njihovim kućama. Dolazili su i Hrvati u Rankovu kuću gde su uvek bili toplo dočekani ali odjednom su sve te komšije zaboravile dobrotu, srdačnost i humanost Miloševića i nisu učinili ništa da ih spasu od "crne sudbine". Hrvatski vojnici psovali su i vređali ove nedužne ljude koji apsolutno ništa nisu zgrešili. Nakon tortura poveli su ih iz Voćarice i odveli, najverovatnije, u zloglasni logor "Marino Selo".
U tom kazamatu skončalo je preko stotinu Srba. Tamo su vršena zverska mučenja, zlostavljanja i silovanja zatočenih srpskih civila i gotovo niko odatle nije živ izašao. Molila je starica Ljubica Milošević hrvatske vojnike da joj poštede supruga i sina ali uzalud. Odugrnuli su je i uz salvu uvreda napustili su njen dom.
Čitavu noć nesrećna žena provela je u suzama i molitvama nadajući se da su njeni voljeni živi. A onda su dan kasnije crnokošuljaši , naoružani do zuba, ponovo došli u dom porodice Milošević. Umorna od plakanja i tuge, Ljubica je pojurila ka njima moleći ih da joj kažu gde su joj suprug i sin i u kakvom su stanju. Na njene molbe i suze, ustaše su odgovorile gromoglasnim smehom poručivši joj da ih je progutao mrak ali da će im se i ona pridružiti uskoro. A onda su krenuli da je tuku u dvorištu i maltretiraju. Nije Ljubica osećala udarce, već je samo razmišljala kako su njeni voljeni: da li su živi, da li ih muče, zlostavljaju....
A onda je jedan Hrvat izvukao pištolj i ispalio nekoliko metaka u nesrećnu staricu koja je na licu mesta preminula. I njeni najbliži proveli su teške dane u logoru nakon čega su obojica likvidirani. Do danas se vode kao nestali. Hrvatski vojnici su nakon likvidacije Ljubice (1923) uhvatili i njenu prvu komšinicu Čedomirku Đukić (1919) koja je bila slabovida, oštećenog sluha i teško pokretna. Zlostavljali su je a potom izmasakrirali. Imala je brojne podlive i posekotine svuda po telu.
Tokom rata iz ovog mesta stradali su i civil Ljuban Bajić (1940 - ubijen oktobra 1991. od hrvatske vojske u Bairu), Milorad Kočić (1957 - ubijen 28.10.1991), i Stevo Sudar (1926 - zaklan nešto pre likvidacije porodice Milošević). Tokom akcije Bljesak ovde su ubijeni Vukašin Božičić (1935), Ljuban Bajić (1961), Ivan Kujundžić i Željko Vujkovac.
Znaju se i imena počinilaca i naredbodavaca ali korumpirani hrvatski sudovi ih veoma dobro štite jer za njih ubistva Srba nisu i ne mogu biti zločin.
Коментари
Постави коментар