Prošlo je 28 godina od kako su pripadnici hrvatske vojske okupirali Derventu i u naselju Čardak počinili užasan zločin nad srpskim stanovništvom. Tog 26. aprila 1992. ubijeno je 37-oro civila i to dok su proslavljali vaskršnje praznike. Mnoge žene i devojke su silovane a među ubijenima je bilo i troje dece; najmlađa žrtva masakra je imala 15 a najstarija 75 godina
Za građane Dervente april je najtužniji mesec u godini. Umesto da se raduju vaskršnjim praznicima i proleću, stanovnici ovog prelepog posavskog gradića sećaju se progona, okupacije i najstrašnijih zločina koji su se upravo tada dogodili.
Nakon masakr u derventskom selu Kostreš 4. aprila 1992. kada su hrvatske snage spalile ovo selo a masakrirale dvanaest starijih meštana, usledili su napadi na čitavu opštinu. Tokom 15. i 16. aprila 1992. čitava opština je danonoćno granatirana iz susednih hrvatskih sela ali i iz pravca Republike Hrvatske. Mirna skakodnevica zamenjena je strepnjom, neizvesnošću i strahom za sopstvene živote. Dana 24. aprila 1992. dobro naoružane hrvatske agresorske snage pristigle iz Republike Hrvatske najpre su opkolile pa okupirale Derventu. Predstavnici međunarodne zajedice koji su posredovali, ali, na žalost, nisu onemogućili napadače da ostvare svoje namere. U naredna dva dana počinjeni su užasni zločini od zatvaranja u logore, silovanja i zlostavljanja do likvidacija.
Čak 37-oro meštana derventskog naselja Čardak je ubijeno i to dok su proslavljali Vaskrs, jedan od najvećih pravoslavnih praznika. Najveći broj civila je ubijen u logorima za Srbe koji su otvoreni na više mesta u opštini: u prostorijama bivšeg Doma JNA, kasarni Rabić, naselju Polje (kuća Joze Juraković) i osnovnoj školi u hrvatskom selu Poljarima. Među ubijenima je i troje dece. Kroz zloglasne hrvatske logore je prošlo na stotine Srba, mnoge žene i devojčice su tom prilikom silovane i zlostavljane. Nema osobe u Derventi koja je izbegla hrvatskom nožu!
Nijedna žrtva nije ubijena metkom, već su svi strahovito mučeni i zlostavljani u logorima pa likvidirani ili su maltretirani u svojim kućama nakon čega su masakrirani i živi spaljeni.
Ekshumacija stradalnika je izvršena u masovnoj grobnici na
groblju u Modranu 18. decembra i u zajedničkoj grobnici naselja
Čardak između 21. i 23. decembra 1992. godine. U toku više od
dva meseca okupacije srpska pokretna imovina je opljačkana, a
nepokretna imovina spaljena i razorena. Za to vreme u Derventi
je uništen pravoslavni hram Uspenje Presvete Bogorodice iz
1885. godine i Parohijski dom.
Bivši logoraši pričali su da su prvo razdvojili decu i žene od odraslih muškaraca, da su žene kasnije pustili, ali su ih silovali i maltretirali, dok su muškarci danima bili zatvoreni u ovim logorima.
Ubijene su dve kompletne porodice Lazarević i Živković. Porodica Save Živkovića likvidirana je od pripadnika hrvatske vojske
u vlastitoj kući i to na veoma surov način. Prvo su maltretirani pa masakrirani hladnim oružjem domaćin Savo (46), njegova supruga Jelena (48) i njihov sin Goran, star 14 ipo godina. Zverski su ubijeni Veljko Lazarević (45), njegova supruga Mirjana (42) i njihov sin Duško (21).
Devojčica Radojka Knežević, stara 15 godina, brutalno je mučena pa ubijena nakon čega su hrvatski vojnici njeno telo bacili u zajedničku masovnu grobnicu. Prestrašan način da se okonča jedna mladost i jedno detinjstvo! Nakon brojnih tortura i zlostavljanja ubijeni su supružnici Danica (38) i Čedo Ćudić (40), devojčica Dragana Nikolić (16), Milanka Blagojević (40), Ružica Savić (20), Ranko Đuraš (70), Vidosava Cvijetković (75), Pantelija Popović (71), Boris Stjepanović (60), Simeun Simikić (65), Marina Knežević (25) i mnogi drugi.
Emilija Pajić, supruga Mirka Pajića koji je bio zarobljen na Čardaku, a kasnije ubijen u Bosanskom Brodu, kaže da je njen muž ubijen zato što je novinarima rekao istinu.
Za zločine u derventskom naselju Čardak do sada su izrečene četiri presude među kojima i Azri Bašić, koja je osuđena na 14 godina zatvora zbog zločina počinjenih nad civilima i ratnim zarobljenicima u Derventi. Za zločine nad Srbima u Derventi osuđen Nihad Hamzić Fric na dve godine zatvora, Ivica Perković Mungos na četiri godine zatvora, zatim Esad Čavalić na pet i njegov brat Derviš na pet i po godina zatvora.
Delegacija Udruženja Ratnih Zarobljenika, Opština Derventa, položiće cveće i upaliti sveće na Kompleksu masovne grobnice „Čardak“ u znak sećanja na 26. april 1992 godine, kada je 37-oro srpskih civila mučki pobijeno dok su proslavljali Vaskrs.
"Pozivamo porodice poginulih i sve druge koji žele da polože cvijeće i upale svijeće sjećajući se svojih najmilijih, da to urade u toku dana bez grupisanja, poštujući Vanredne mjere Republike Srpske a sve u cilju sprečavanja širenja bolesti koju uzrokuje novi korona virus." - saopšteno je iz Udruženja ratnih zarobljenika opštine Derventa.
Za građane Dervente april je najtužniji mesec u godini. Umesto da se raduju vaskršnjim praznicima i proleću, stanovnici ovog prelepog posavskog gradića sećaju se progona, okupacije i najstrašnijih zločina koji su se upravo tada dogodili.
Nakon masakr u derventskom selu Kostreš 4. aprila 1992. kada su hrvatske snage spalile ovo selo a masakrirale dvanaest starijih meštana, usledili su napadi na čitavu opštinu. Tokom 15. i 16. aprila 1992. čitava opština je danonoćno granatirana iz susednih hrvatskih sela ali i iz pravca Republike Hrvatske. Mirna skakodnevica zamenjena je strepnjom, neizvesnošću i strahom za sopstvene živote. Dana 24. aprila 1992. dobro naoružane hrvatske agresorske snage pristigle iz Republike Hrvatske najpre su opkolile pa okupirale Derventu. Predstavnici međunarodne zajedice koji su posredovali, ali, na žalost, nisu onemogućili napadače da ostvare svoje namere. U naredna dva dana počinjeni su užasni zločini od zatvaranja u logore, silovanja i zlostavljanja do likvidacija.
Čak 37-oro meštana derventskog naselja Čardak je ubijeno i to dok su proslavljali Vaskrs, jedan od najvećih pravoslavnih praznika. Najveći broj civila je ubijen u logorima za Srbe koji su otvoreni na više mesta u opštini: u prostorijama bivšeg Doma JNA, kasarni Rabić, naselju Polje (kuća Joze Juraković) i osnovnoj školi u hrvatskom selu Poljarima. Među ubijenima je i troje dece. Kroz zloglasne hrvatske logore je prošlo na stotine Srba, mnoge žene i devojčice su tom prilikom silovane i zlostavljane. Nema osobe u Derventi koja je izbegla hrvatskom nožu!
Nijedna žrtva nije ubijena metkom, već su svi strahovito mučeni i zlostavljani u logorima pa likvidirani ili su maltretirani u svojim kućama nakon čega su masakrirani i živi spaljeni.
Ekshumacija stradalnika je izvršena u masovnoj grobnici na
groblju u Modranu 18. decembra i u zajedničkoj grobnici naselja
Čardak između 21. i 23. decembra 1992. godine. U toku više od
dva meseca okupacije srpska pokretna imovina je opljačkana, a
nepokretna imovina spaljena i razorena. Za to vreme u Derventi
je uništen pravoslavni hram Uspenje Presvete Bogorodice iz
1885. godine i Parohijski dom.
Bivši logoraši pričali su da su prvo razdvojili decu i žene od odraslih muškaraca, da su žene kasnije pustili, ali su ih silovali i maltretirali, dok su muškarci danima bili zatvoreni u ovim logorima.
Ubijene su dve kompletne porodice Lazarević i Živković. Porodica Save Živkovića likvidirana je od pripadnika hrvatske vojske
u vlastitoj kući i to na veoma surov način. Prvo su maltretirani pa masakrirani hladnim oružjem domaćin Savo (46), njegova supruga Jelena (48) i njihov sin Goran, star 14 ipo godina. Zverski su ubijeni Veljko Lazarević (45), njegova supruga Mirjana (42) i njihov sin Duško (21).
Devojčica Radojka Knežević, stara 15 godina, brutalno je mučena pa ubijena nakon čega su hrvatski vojnici njeno telo bacili u zajedničku masovnu grobnicu. Prestrašan način da se okonča jedna mladost i jedno detinjstvo! Nakon brojnih tortura i zlostavljanja ubijeni su supružnici Danica (38) i Čedo Ćudić (40), devojčica Dragana Nikolić (16), Milanka Blagojević (40), Ružica Savić (20), Ranko Đuraš (70), Vidosava Cvijetković (75), Pantelija Popović (71), Boris Stjepanović (60), Simeun Simikić (65), Marina Knežević (25) i mnogi drugi.
Emilija Pajić, supruga Mirka Pajića koji je bio zarobljen na Čardaku, a kasnije ubijen u Bosanskom Brodu, kaže da je njen muž ubijen zato što je novinarima rekao istinu.
"On je ceduljicu sa porukom da su u logoru žene i djeca i opisom stanja u kome ih drže ubacio u džep jednom od posmatrača koji su došli da ih obiću. Nakon toga je odveden i poslije tri sata nasilja je ubijen", rekla je Pajićeva.
"Nisu bile pošteđene ni žene, djeca ni starci. Umjesto da se radujemo Vaskrsu, brojne porodice su tada zavijene u crno, a stanovništvo odvedeno u logore, iz kojih se jedan broj njih nikada živ nije vratio. U masovnoj grobnici pokraj magistralnog puta, koja je otkrivena nakon rata, pronađeno je 19 tijela Srba koji su bukvalno bili nabacani na jedno mjesto i preko kojih je navučena zemlja. To je bio neopisivi prizor i scenario koji ljudski um nije mogao smisliti", rekao je predsednik Udruženja ratnih zarobljenika opštine Derventa Drago Knežević.
Za zločine u derventskom naselju Čardak do sada su izrečene četiri presude među kojima i Azri Bašić, koja je osuđena na 14 godina zatvora zbog zločina počinjenih nad civilima i ratnim zarobljenicima u Derventi. Za zločine nad Srbima u Derventi osuđen Nihad Hamzić Fric na dve godine zatvora, Ivica Perković Mungos na četiri godine zatvora, zatim Esad Čavalić na pet i njegov brat Derviš na pet i po godina zatvora.
Коментари
Постави коментар