PETRINJA : SEĆANJE NA 144 SRPSKE CIVILNE ŽRTVE - ZLOČIN BEZ KAZNE

дана



Petrinja se već gotovo tri decenije u hrvatskim medijima spominje samo i isključivo u kontekstu "zločina nad Hrvatima" dok se srpske žrtve stradale u ovom kraju uopšte ne pominju. Hrvatski mediji odbijaju da pišu o masovnim ubistvima srpskih civila koja su započela još u proleće 1991. tako da je istina o ovim događajima dobro zataškana i skrivena. Činjenica je da su i srpski civili ubijani u Petrinji; oni su stradali na različite načine i pod različitim okolnostima a za te zločine još uvek niko nije odgovarao.

 Povodom 29-e godišnjice od početka stradanja i izgona srpskog stanovništva sa područja petrinjskog kraja, podsećamo javnost na brojne zločine koji su se dogodili na ovom području u periodu od 1991-1995. Ukupan broj ubijenih ili nestalih tokom žestokih napada na grad Petrinju i srpska sela tog kraja još uvek nije precizno utvrđen, ali poslednje procene govore da je ubijeno 240 građana srpske nacionalnosti, od čega su najmanje 144-oro civilne žrtve.  

 Gotovo sva srpska sela oko Petrinje su popaljena i uništena a srpske kuće u mešovitim selima, kao i u samom gradu poputno su opljačkane, minirane i demolirane. Prve žrtve u Petrinji su baš kao i u drugim krajevima Hrvatske bili upravo Srbi. Miloš Rabljenović (73) je nasilno odveden 1. maja 1991.  iz svoje porodične kuće u selu Jovac nakon čega je ubijen a njegovi posmrtni ostaci su pronađeni i identifikovani tek nakon dvadeset godina. Bila je to prva žrtva ovog kraja.

 Činjenica koja se i danas skriva u hrvatskoj javnosti jeste da je pre početka sukoba JNA i hrvatskih vojnih i paravojnih formacija (pre 2. septembra 1991) ubijeno i nestalo dvadesetak srpskih civila, od kojih se mnogi i danas vode kao nestali.  Ubistva i zločini su nastavljeni i intenzivirani tokom jeseni i zime 1991. kada je mnogo ljudi pobijeno i nestalo pod različitim okolnostima, od kojih mnoge još uvek nisu sasvim rasvetljene. Iako je sporadičnih ubistava bilo i tokom 1992. i 1993. masovni zločini su počinjeni i tokom akcije "Oluja" koja je započela 4. avgusta 1995. kada je ubijen veliki broj srpskih civila, uglavnom starije dobi. Civili su u 94% slučajeva ubijeni klanjem, masakriranjem, streljanjem dok je nekoliko njih poginulo u granatiranju izbegličkih kolona ili nesrećnim slučajem.

U napadima hrvatske vojske razrušen je i uništen znatan broj stambenih, društvenih, upravnih i sakralnih objekata. Osim Srba, žrtve hrvatske paravojske su bili i Hrvati koji se nisu slagali sa politikom zločina. Nakon završetka rata pronađen je veliki broj masovnih i pojedinačnih grobnica sa posmrtnim ostacima ubijenih srpskih civila, mada ovaj broj nije konačan budući da se mnogi Srbi i dalje nalaze na evidenciji nestalih lica.

 Prema podacima udruženja žrtava, na području Petrinje je registrovan jedan logor za Srbe u selu Brest gde su vršena nečovečna postupanja, zlostavljanja i strahovita mučenja nad Srbima - civilima i manjim brojem zarobljenih vojnika, a meštani Petrinje su takođe odvođeni i u Sisak (gde je registrovano čak 16 logora za Srbe) gde su takođe vršena mučenja, silovanja i likvidacije zarobljenih srpskih civila, među kojima je bilo žena, staraca i dece. 
LIKVIDACIJE I ZLOČINI

Miloš Rabljenović bio je prva žrtva rata u ovom kraju a prisilno je odveden 1. maja 1991. da bi njegovi posmrtni ostaci bili otkriveni i identifikovani tek nakon dvadeset godina. Ovi zločini bili su znak i najava svim Petrinjskim Srbima šta ih očekuje. U susednom Sisku već u proleće i leto započinje se sa ubijanjem srpskog stanovništva, masovnim egzekucijama, zatvaranjem u logore što značajno utiče na porast straha, panike i uznemirenosti među Petrinjskim Srbima.

Miljka Fićur iz banijskog sela Kraljevčani, nedaleko od Gornje Bačuge, nakon progona naselila se u Zrenjaninu sa starijom ćerkom. Sina Miroslava Hrvati su ubili 1995. kada mu je bilo 28 godina, ali su njegovi posmrtni ostaci isporučeni tek 2010. godine. Tu staričinim mukama nije kraj jer je osim sina izgubila i ćerku. Ćerka Nada, udata Palačković, joj je iz Petrinje na početku rata, sa dve unučice izbegla u BiH, u muževljev rodni kraj. Nakratko se 1991. vratila nazad da još nešto od dokumenata uzme iz stana. Tu su je 1. avgusta 1991. hrvatski vojnici uhapsili i pročulo se da je odvedena u sisačko lečilište „Jodno“ koje je bilo masovno stratište za Srbe čija sudbina još uvek nije rasvetljena. Tamo je bilo svakakvih tortura i zlostavljanja, mnoge žene su silovane a nemali broj civila je tamo skončao na najteže načine.

Nada je imala 30 godina a kroz kakve je muke nedužna devojka prošla sam Bog zna. Šta su joj radili, kako su je zlostavljali, kako su je ubili i gde su je zakopali..to su pitanja koja i danas muče Nadine najbliže srodnike. Hrvatski mediji su pisali da je tu skončalo na stotine civila, a o konkretnim rezultatima istrage, ako je i bilo, hrvatske vlasti se ne izjašnjavaju ni nakon četvrt veka.

Inženjer hemije Damjan Žilić te 1991. godine imao je 52 godine. Sa suprugom, lekarom specijalistom za plućne bolesti Stankom Gregurinčić, Hrvaticom, živeo je u Petrinji i svakoga dana putovao u 13 kilometara udaljeni Sisak. Godine 1991. bio je šef proizvodnje u Rafineriji.
Ona je svedočila: jednoga dana, u ljeto 1991, došao je zabrinut kući i rekao joj da je "na spisku". "Pitala sam ga na kakvom je spisku, a on je samo ponovio da je na spisku. Nedugo potom, rekao mi je da je potpisao lojalnost hrvatskoj državi, a potpisivanje te lojalnosti tražili su šefovi sisačke Rafinerije od svih tamo zaposlenih Srba."
Nedugo potom, 13. septembra 1991. godine na njihovu kuću je osuta rafalna paljba, a potom i tromblonska granata na balkon. Sledećeg jutra otišli su kod kćeri studentkinje, ali on je i dalje svakoga jutra putovao vozom za Sisak, na posao, na kojem je već imao grdnih problema; nadležni su činili sve da ga otpuste. U subotu, 23. novembra 1991, na vrata stana u zagrebačkim Utrinama došli su neki znanci, pustio ih je unutra; prema rečima njegove supruge, namamili su ga na svadbu jednog radnika Rafinerije u obližnjem restoranu. Umesto na svadbu, odveden je na  smetlište Jakuševac, tamo udaren maljem u glavu i bačen u Savu.

Idućeg dana, Sava je izbacila njegovo telo. Nekoliko dana potom, identifikovane su njegove ubice: radnici sisačke Rafinerije, koji su obukli vojne uniforme, Robert Ahmetagić, Damir Šarić, Dragan Kostrić i Vinko Kovačević. Dobili su zadatak da ubiju inženjera Žilića, izjavili su pred istražnim sudijom, a drugooptuženi Šarić je na pitanje zašto je učestvovao u njegovom ubistvu rekao: "Mi u Sisku tako radimo", kvalifikujući svoju žrtvu kao "četnika". Četvorka je nekoliko meseci provela u zatvoru, gde su ih posećivali Ivan Bobetko i tadašnji ministar pravosuđa Bosiljko Mišetić, da bi 1993. godine bili oslobođeni na osnovu Zakona o oprostu. Odluku je potom potvrdio i Vrhovni sud Hrvatske, iako se taj zakon nipošto ne može primeniti na ratne zločine.

U leto 1991. iz svog porodičnog doma odveden je i Ljuban Bajić, civil, star 43 godine a 2. avgusta 1991. mučen je i zaklan Vlado Božić, vozač autobusa. On je iz rodne Petrinje odveden u hrvatski logor "Odra" u Sisku gde je zlostavljan i prebijen na smrt. Nikola Drobnjak, star oko 60 godina, živeo je u selu Donja Mlinoga, a uhapšen je 31. jula 1991. od pripadnika hrvatske vojske nakon čega je odveden na obalu reke Save i ubijen. Telo pronađeno 29. aprila 1992. godine na obali reke Save kod Gušća, konstatovane su prostrelne rane trbuha i glave. Na području Petrinje u leto 1991. prisilno su nestale ili odvedene u nepoznato i Srpkinje Danica Malobabić (47), Zora Đurasinović (60) i  Anđelija Miljević (70). 

Pre tri godine su sahranjeni posmrtni ostaci Mihajla Rajšića koji je ubijen poslednjeg dana rata pored Petrinje u 39. godini. Za sobom je ostavio suprugu i dve ćerke, majku i oca. Sahrana je obavljena na groblju u Veternnku, predrpađu Novog Sada gde su se skrasili njegovi bližnji nakon zbega. Rajšići su iz Gornje Bačuge, sela u kome je 1991. živelo 95 odsto Srba, a ostalo su bili Hrvati ili oni koji su se izjašnjavali kao Jugosloveni. - Tuga dok dišem, ništa se ne može zaboraviti, pogotovo to što njega nema. Sve ostalo je manje važno. On je bio stub naše porodice, nema ga više. Deca siročići, roditelji sami, sve izgubljeno, sve spaljeno, povratka nema, rekla je Ana, sestra ubijenog.

Područje Petrinje je bilo mesto u kojem se pre rata lepo živelo, svi su radili, kaže Janko Vilus. U "Oluji" mu je ubijen brat Lazar. Posle toga za njih nije bilo života u Petrinji.
- Sećanje na tu izbegličku kolonu je zaista bolno. Gledajući i opraštajući se sa Banijom mislio sam da li ikad više... Taj zadnji pogled je bio tužan i jadan. Narod ide u kolonama, stoka gleda iz dvorišta, neko ju je raspustio, neko nije, ostaju prazna dvorišta, ostaju njive, obrađeno, sve je bilo kultivisano. I jednostavno, pod pritiskom minobacačkih granata, pod pritiskom jedne vojske koja je nastupala organizovano, mi smo se povlačili neorganizovano. Pre 'Oluje' u Petrinji je živelo 64 odsto Srba, a ostali deo su bili Hrvati, seća se Janko.
 BAČUGA I VELIKI ŠUŠNJAR - VELIKA STRATIŠTA SRBA

Gornja i Donja Bačuga su sela koja su veoma stradala tokom poslednjeg rata iako tu nije bilo nikakvih borbenih dejstava. Mnoge kuće su popaljene a civili poubijani. Stari Mihajlo Vujanić ubijen je još 13. septembra 1991 u 65-oj godini na svom kućnom pragu. Pred kraj rata stradao je i Branko Košpenda, koji je bio vremešan. Bilo mu je 56 godina a svirepo je ubijen 1995. ali je pronađen u istoj grobnici u kojoj se nalazilo i Mihajlovo telo, pa su njegovi posmrtni ostaci biti sahranjeni u rodnom mestu – Gornjoj Bačugi. Svedoci tvrde da su Stanko Oblaković (bilo mu je 37 godina) i Vladimir Vuletić (34) zarobljeni bez ogrebotina i odvedeni, ali ih više niko nikada nije video. Pretpostavlja se da su pogubljeni nakon što su bili mučeni i unakaženi. Ostaci njihovih tela nakon identifikacije i DNK analize isporučeni su rodbini u Srbiji. Tumači se da su mučenja i njihovo skrivanje od međunarodne javnosti jedan od razloga zakasnelih ekshumacija stradalih Srba. Posmrtni ostaci Ljubana Radovanovića, rođenog 1952. u istom selu, koji je ubijen 1991. još uvek nisu isporučeni.

 Kada je reč o Gornjoj Bačugi, tu postoji još jedan primer stradanja. Dušan Rajšić, rođen 1922. godine i preživeli logoraš iz Jasenovca odakle je umakao u čuvenom proboju logoraša i spasio se preplivavši reku u aprilu 1945. godine. Posle „Oluje“ je ostao u selu, ali je nađen mrtav. Ubili su ga hrvatski vojnici nakon strašnog mučenja. Na kućnom pragu su mučeni pa masakrirani supružnici Stevo (56) i Zorka Paropatić (63) a u selu je zaklan i starac Janko Rogulja (63) čiji posmrtni ostaci još nisu pronađeni.

Veliki Šušnjar živio je punim životom i disao punim plućima. Selo je brojalo više od pedeset numera, u svakom domaćinstvu najmanje šest - sedam članova. Selo je doživelo užasne strahote tokom poslednjeg rata kada je nemali broj meštana streljan ili zapaljen po svojim kućama. Vremešna  Kata Rašić koja je ostala u selu, danas pokojna, svojim očima videla je kako je nekoliko ljudi mučeno i ubijeno. Bila je svedok kada su vojnici meštana Mirka Maričića okrutno mučili, zatim njega i Dragana Davoriju poveli niz put i neposrednoj blizini kuće obojicu ustrijelili. 

 - Taman se približavao trenutak da se vratimo u Baniju, vršili smo zadnje pripreme i povadili potrebne dokumente, kad je do nas došla priča o zločinu u selu. Te ljude smo poznavali, bili su nam susjedi, dijelili smo s njima dobro i zlo, pomagali jedni drugima, a netko ih ubi, ni krive ni dužne. Kako sada da se vratimo? Što će biti s nama? Sve je to brujalo u glavama moga muža i mene. I unijelo strah kojega se još uvijek, evo već više od petnaest godina nakon povratka, nisam oslobodila. Prošlo je nekoliko besanih noći, a onda je moj Mirko donio odluku: vraćamo se, pa što bude! I zeca svuda otjeraju, pa se on uvijek vrati svome brlogu. – prisetila se Evica R.
STRAVIČNO UBISTVO NOVINARA

Užasan zločin se dogodio 9. oktobra 1991. godine na Baniji na putu između grada Petrinje i sela Novo Selišta. Tog jesenjeg dana automobil u kom su se nalazili članovi šabačke ekipe RTS: novinar Zoran Amidžić, snimatelj Bora Petrović i asistent snimatelja Dejan Milićević, te urednik Radio Šapca Sreten Ilić, napale su hrvatske vojne snage iz zasede i izrešetale ga sa više od dvesta metaka. 
Podaci iz njihovih novinarskih beležnica ubrzo pojavili u hrvatskoj štampi. Komandant III bataljona 544 motorizovane brigade JNA Jovo Ilić za „Dosije o ubijenim i nestalim novinarima“ UNS potvrdio je da su novinari ubijeni u vreme kada je na snazi bilo primirje i nije bilo borbenih dejstava.

Podaci iz Amidžićeve novinarske beležnice i dokumentacije koju je imao kod sebe ubrzo posle ubistva pojavili su se u hrvatskom listu „Slobodni tjednik“.

 U tom listu, osam dana posle ubistva, pojavio se tekst pod naslovom „Pucati na špijune bez zaustavljanja“ . Iz teksta se vidi da je autor, potpisan je J. Kubura, posedovao i koristio privatne Amidžićeve stvari, navodi list Danas. Slična sudbina zadesila je 19. septembra 1991. i švajcarskog novinara Patrika Đigantija koji je poginuo kada je ličnim vozilom nedaleko kasarne JNA u gradu naleteo je na protivtenkovsku minu. Minu su postavili hrvatski ekstremisti a bila je namenjena vojnicima JNA ili srpskim civilima. 
 
LUŠČANI - SIMBOL VARVARSTVA

Luščani su najstradalnije selo na područje opštine Petrinja, a može se reći i na prostoru čitave Banije. Ovde su 6. i 7. avgusta 1995. mučki pobijena 32 srpska civila, mahom starije dobi. Selo je pre rata brojalo 670 stanovnika a gotovo svi su bili srpske nacionalnosti. Napad hrvatske vojske na čisto srpsko selo predstavlja čist akt agresije sa namerom istrebljenja. Hrvatski vojnici su prilikom napada ubijali sve što su zatekli a civili su bili podvrgnuti strahovitim torturama. Meštani Luščana stradali su i na početku rata 1991. kada su hrvatski razbojnici zlostavljali meštane i pokušali da okupiraju selo. "Katarina Bajlović, Srpkinja, 89 godina, Lušćani (središnja Hrvatska) … Bila je stara i bolesna i ostala je u svojoj kući tijekom vojno-redarstvene operacije 'Oluja'. Ubijena je u svojoj kući: glava joj je bila odsječena, a svinje su rastrgle njeno tijelo koje je ležalo na kućnom pragu." - zabeležili su predstavnici HHO po ulasku u Luščane. Božu Bajlovića, starca od 65 godina, hrvatski vojnici su mučili i tukli pa bolesnog zaklali u krevetu, dok su teško pokretna Draginja Daić (88) i njena ćerka Ljubica (64) streljane na cesti sa preko dvadeset hitaca iz vatrenog oružja. Nepokretnu Sofiju Soku Krnjajić (67) pripadnici HV zatekli su u njenoj kući gde su je vezali i satima tukli i zlostavljali pa preklali a njeni posmrtni ostaci još nisu pronađeni. Jovan Lazić je pronađen mučen i zaklan, naslonjen na stol, a Mihajlo Lazić je eshumiran iz masovne grobnice. Rade Opačić (88) je svirepo ubijen pred svojom kućom hicima iz vatrenog oružja nakon čega je overen "maljem". U napadu na Luščane zarobljeni su civili - nemoćni starci: Mićo Lazić (60), Mirko Lončarević (65) i Branko Lazić (70) koji su odvedeni iza jedne kuće, zavezani pa streljani sa nekoliko hitaca. Civila Dragana Daića (45) su hrvatski vojnici tukli pa su ga nakon strašnih tortura bacili u bunar nakon čega se utopio. Na listi nestalih su i Petar Lazić (62), stari i nemoćni Miloš Miljčević (70) i Stanko Grubješić (58). 
MASOVNE GROBNICE - SVEDOČANSTVA UŽASNIH ZLOČINA

Na području Petrinje nakon završetka rata pronađen je veliki broj masovnih i pojedinačnih grobnica gd su bacana tela prethodno likvidiranih srpskih civila. Jedna od najvećih masovnih grobnica je ona pronađena nedaleko od groblja Sveti Nikola odakle je eshumirano 161 telo srpskih civila i malog broja streljanih zarobljenih boraca. Do danas nisu identifikovana sva eshumirana tela.

- Ovo je prva zajednička grobnica koja je otkopana na Baniji, odnosno u nekadašnjem sektoru ’Sever’, koji je kao i ostali delovi nekadašnje Republike Srpske Krajine, barem formalno, bio pod zaštitom mirovnih snaga Ujedinjenih nacija. U grobnici su nađena tela civila i vojnika, prema prvim procenama, više od 30 žena. Sa posmrtnih ostataka su uzeti uzorci za DNK analizu, na osnovu kojih će oni biti identifikovani, rekao je Goran Krčmar 2007.  koji je prisustvovao ekshumaciji jer se deo porodica stradalih naselio u Republici Srpskoj i preko njene kancelarije traži svoje srodnike. 
O otvaranju grobnice u Petrinji, predsednik Dokumentaciono-informativnog centra "Veritas" Savo Štrbac list Politika rekao je 2007. sledeće: "Naša procena je bila da je na groblju Sveti Nikola sahranjeno oko 150 Srba, a hrvatski zvaničnici su govorili da ih je 140. Nažalost, ispostavilo se da je broj stradalih u Petrinji i okolini ovog grada na Baniji poginulo više ljudi nego što smo znali. Tragično je to što je rodbina ubijenih čekala skoro 12 godina da se otvori ova grobnica. Još gore je to što je ovo prva grobnica u sektoru ’Sever’ iz koje su ekshumirani Srbi pobijeni u ’Oluji’. Prema našim podacima u Dvoru na Uni je zajednička grobnica u kojoj je 112 tela ubijenih Srba, u Glini je u zajedničkoj grobnici sahranjeno 77, u Selištu 17, u Šašu i Slunju po 15."
Osim zajedničkih, Hrvatska je puna i takozvanih baštenskih grobnih mesta. Prema podacima "Veritasa" takvih grobnih mesta je najmanje 400. "Reč je o grobnim mestima u okućnicama, u kojima su rođaci i prijatelji sahranjivali Srbe koji su stradali u dvorištima ili na putevima u blizini svojih kuća. Hrvatska vlast priznaje da postoje ’baštenska grobna mesta’, ali njih broj bezmalo duplo umanjuje", objasnio je Štrbac.
U Hrvatskoj se, dodao je on,  drže logike da "nema odgovornosti za ratne zločine dok su tela pobijenih Srba u zemlji", odnosno "sve dok se ne otkopaju posmrtni ostaci ubijenih, zvanični Zagreb ima prostora da tvrdi da mi izmišljamo i žrtve i zločine". 
"Da i od zla ima gore, svedoči i ovo: ni Haški tribunal, ni pravosuđe Republike Hrvatske nisu podigli ni jednu jedinu optužnicu za zločine nad Srbima, počinjene tokom ’Oluje’ na području Banije i Korduna, niti je iko optužen za zločine u ’Bljesku’ kojim je etnički očišćena Zapadna Slavonija", upozorio je Savo Štrbac.
RAZARANJE VERSKIH OBJEKATA
Hrvatski vojnici i razbojnici su u više navrata provaljivali u pravoslavnu crkvu Svetog Nikole u selu Blatuša prilikom čega su je demolirali i uništili a sve verske dragocenosti i predmete opljačkali. Crkva je i nakon rata više puta bila kamenovana i pljačkana.

 Pravoslavna crkva Vaznesenja Gospodnjeg, podignuta 1806. bila je na meti hrvatskih ekstremista i 1941. ali i 1991. kada su je  u noći između 8. i 9. oktobra minirali pripadnici hrvatske vojske sa sve verskim dragocenostima unutra. Ova velika svetinja spaljena i razorena do temelja a sa njom je razoren i parohijski dom.

 Crkva Svetog velikomučenika Georgija u Jošavici, podignuta 1777. do temelja je razorena od strane ustaša tokom Drugog svetskog rata da bi bila obnovljena tek 1963. Tokom poslednjeg rata hrvatski ekstremisti su je više puta gađali ručnim bombama i granatama, a nakon rata često je bila na meti vandala. Tokom 1996. ukradene su ikone sa ikonostasa i opljačkani su vredni predmeti.
Crkva Svetog Spiridona u Petrinji, podignuta 1785. godine, minirana je i do temelja srušena 12. avgusta 1991. pre bilo kakvih ratnih operacija. Srušili su je hrvatski ekstremisti, po nekim izvorima, po naređenju najviših instanci vlasti. Nakon miniranja, obnova je započeta 1994. ali su tri godine kasnije hrvatski buldožeri porušili zidove i prekinuli započete radove sa naređenjem "da se crkva ne sme opet graditi". 

Parohijski dom u Petrinji je u potpunosti demoliran i oštećen prilikom napada hrvatske vojske, i više puta je bio meta hrvatske vojske.

Kapela ustrojena 1992. u Petrinji je granatirana 1995. od strane hrvatske vojske čime je teško oštećena. Tom prilikom je ranjen i lokalni sveštenik.

Crkva Svetog Nikole na pravoslavnom groblju u Petrinji, podignuta 1878, više puta je bila meta hrvatskih razbojnika i granatiranja. Tokom leta 1991. ali i tokom akcije "Oluja" hrvatski vojnici su pucali po crkvi, bacali bombe i kamenovali je. Nedaleko od ove crkve pronađena je masovna grobnica sa 161-im telom ubijenih srpskih civila.

Crkva Svetog arhangela Mihaila u Selištu, podignuta u XIX veku, teško je stradala u avgustu 1995. kada su hrvatski civili provalili u nju, teško je oštetili i opljačkali 

 Pravoslavna crkva u selu Slana, minirana je i razorena u jesen 1991. prilikom napada hrvatske vojske na selo. 

 Hram Svetog Stevana u Donjoj Bačugi na Baniji podignut je 1846. a u Drugom svetskom ratu crkva je teško oštećena. Najpre su ustaše mučile paroha Gligorija Živkovića, koga su i vernici i nevernici zbog njegove dobrote zvali pop Glišica. Pošto su ga izmrcvarili mučitelji su sveštenika zavezali za zaprežna kola. Dok je mogao, on je trčao uz kola, onda je pao pa su ga vukli. Ne zna se gde je i kada tačno skončao. Crkva je teško stradala i oštećena i tokom poslednjeg rata u napadu hrvatske vojske.
KULTURA SEĆANJA - ŠTA TO BEŠE?

Na području Petrinje podignuto je više od stotinu spomenika koji su posvećeni poginulim hrvatskim vojnicima ili hrvatskim civilima. Međutim, za srpske civilne žrtve nema ni spomenika niti zvanične komemoracije. Neophodno je u porti neke od pravoslavnih crkava na području Petrinje izgraditi spomen obeležje gde bi bila uklesana imena svih srpskih žrtava i gde bi se jednom godišnje služio parastos za sve nevino ubijene srpske žrtve. Ovo je moralna obaveza svih Petrinjaca ali i odgovornost svakog predstavnika srpske nacionalne manjine u Hrvatskoj. Tužno je i žalosno što ovakva inicijativa nije pokrenuta ni 25 godina od završetka rata. Ko to i u čije ima pravo da oprosti zločine, da negira i prećutkuje stradanje vlastitog naroda? Oni čiji je zadatak da predstavljaju srpski narod u institucijama RH nikada nisu pomenuli srpske žrtve ovog kraja niti zatražili odgovornost. U Petrinji su stradali i Srbi i to u masovnom zločinima te je zato neophodno pronaći jedan dan u godini kada bismo se svi kolektivno prisetili naših sunarodnika koji su izgubili živote samo i isključivo zbog svoje verske i nacionalne pripadnosti.   

SPISAK ŽRTAVA

 Na osnovu spiska žrtava koji je objavio DIC Veritas kao i popisa žrtava koji je objavljen na interaktivnoj Mapi žrtava ratova 1991. – 2001. na području nekadašnje SFRJ, a koja je rezultat rada nevladinih aktivista iz Hrvatske, Srbije, Bosne i Hercegovine donosimo popis od 144 imena smrtno stradalih civila srpske nacionalnosti na području Petrinje. Među žrtvama je 50 žena i šestoro dece, a čak 67 nastradalih bili su stariji od 60 godina. Ovaj spisak sigurno nije potpun niti konačan:

  1. Amidžić Zoran 1950 – ubijen 09.10.1991 kod mesta Novo Selište prilikom napada hrvatskih paravojnih snaga na automobil sa novinarskom ekipom iz Srbije
  2. Arbutina Đuro 1962 – smrtno stradao 15. oktobra 1992. u svojoj porodičnoj kući u mestu Brđanska Kosa 
  3. Bajić Ljuban 1948 – nestao u periodu između 01. ili 30. septembra 1991. na području grada Petrinje. Pretpostavlja se da je prisilno odveden iz porodičnog doma od strane naoružanih hrvatskih vojnika
  4. Bajlović Bogdan 1937 – svirepo ubijen 08.08.1995 tokom akcije “Oluja” prilikom napada hrvatske vojske na selo Luščani
  5. Bajlović Božo 1933 – ubijen tokom akcije “Oluja” 07. 08. 1995 prilikom napada hrvatske vojske na selo Luščani. Mučen je pa likvidiran u svom krevetu
  6. Bajlović Katarina 1906 - ubijena tokom akcije “Oluja” 07. 08. 1995 prilikom napada hrvatske vojske na selo Luščani. Bila je stara i bolesna, te je ostala kod svoje kuće. Hrvatski vojnici su je nakon zlostavljanja ubili u porodičnoj kući tako što su joj odsekli glavu a telo koje bacili bilo preko praga kuće nakon čega su ga raznele svinje.
  7. Baljak Anka 1917 – zarobljena pa ubijena 14.08.1995 kada je krenula u izbjeglištvo oko 10,00 sati. Poslednji puta je viđena nekoliko kilometara ispred Dvora. Hrvatski vojnici su nesrećnu staricu mučki ubili i dugo se nalazila na evidenciji nestalih lica
  8. Baltić Sandra 1975 – 02.04.1994 Novo Selište
  9. Banjanac Stevan 1941 - 22.09.1991
  10. Banović Petar 1966 – ubijen / nestao 01.08.1995 tokom napada hrvatske vojske na selo Donja Bačuga
  11. Basta Anđa 1916 – ubijena 06.08.1995 prilikom napada hrvatske vojske na srpsko selo Donje Selište kod Petrinje. Pre smrti strahovito mučena i zlostavljana, još uvek nije pronađena
  12. Blanchet Pierre – švajcarski novinar, poginuo je 19. septembra 1991. tako što je ličnim vozilom nedaleko kasarne JNA u gradu Petrinja naleteo je na protivtenkovsku minu.
  13. Bomeštar Milan 1940 – ubijen na svirep način 06.08.1995 prilikom upada hrvatske vojske u selo Župić kod Petrinje
  14. Borojević Ana 1923 – nasilno proterana iz rodne Petrinje od strane hrvatske vojske, ubijena 11.08.1995 u izbegličkoj koloni kod Prijedora
  15. Borojević Đuro 1947 -  ubijen u svojoj porodičnoj kući u početkom septembra 1991. u napadu hrvatskih paravojnih formacija na selo Borojeviće. Dugo se nalazio na evidenciji nestalih, identifikovan 2016. godine
  16. Božić Vlado 1953 – vozač autobusa, zarobljen u logoru u društvenom dromu “Odra” pa zlostavljan i na smrt pretučen 2. avgusta 1991. od strane hrvatskih vojnika. Od zadobijenih povreda preminuo dva dana kasnije u bolnici
  17. Cica Milan 1969 - 30.09.1992
  18. Ćuić Milica 1922 – rođena u Krčevini, ubijena 07.08.1995 u napadu hrvatske vojske na izbegličku kolonu na putu ka Dvoru
  19. Dabić Nikola 1956 - 01.10.1991
  20. Daić Dragan 1950 – svirepo mučen pa ubijen 6. avgusta 1995. u selu Luščani. Hrvatski vojnici su ga mučili pa su ga živog bacili u bunar nakon čega se Dragan utopio.
  21. Daić Draginja 1908 – svirepo ubijena 06.08.1995.  Ostala je u selu Luščani sa ćerkom Ljubicom. Krenule su potražiti ljude koji su ostali u selu, ali tom su prilikom su na putu ubijene od strane pripadnika Hrvatske vojske. Pogođene su hicima iz vatrenog oružja.
  22. Daić Ljubica 1931 - 06.08.1995 Luščani Ostala je u selu sa majkom Draginjom. Krenule su potrafiti ljude koji su ostali u selu, no tom su prilikom putem ubijene od strane pripadnika Hrvatske vojske. Pogodene su hicima iz vatrenog oruzja.
  23. Đaković Mara 1916 – ubijena od strane hrvatske vojske 07.08.1995 u Petrinji, i dalje se vodi kao nestala
  24. Đaković Mirko 1930 - ubijen od strane hrvatske vojske 07.08.1995 u Petrinji, eshumiran 2008. iz masovne grobnice na groblju Svetog Nikole u Petrinji
  25. Danić Ratko 1935- ubijen 01.10.1991 hicima iz vatrenog oružja na pragu porodične kuće dok je hranio životinje
  26. Davorija Dragan 1922 – okrutno mučen pa zarobljen od strane hrvatskih vojnika 07.08.1995 u selu Veliki Šušnjar gde je odveden sa komšijom Mirkom Maričićem niz put nakon čega su obojica streljani pored jedne kuće.
  27. Dejanović Mario 1982 – smrtno stradao 01.01.1993 u Moštanici
  28. Demonja Stevo 1953 – odveden 01.10.1991 u pravcu Nove bolnice gde je likvidiran
  29. Dodoš Mićo 1930 – svirepo ubijen u svojoj porodičnoj kući 06.08.1995 prilikom upada hrvatske vojske. Identifikovan 2011. U Zavodu za sudsku medicinu i kriminalistiku u Zagrebu
  30. Dragaš Milan 1936 – ubijen od hrvatskih snaga 06.08.1995 u selu Donja Mlinoga
  31. Dragaš Nikola 1974 – dečak, ubijen 02.01.1992 od hrvatskih snaga u selu Drljača
  32. Dragić Bosiljka 1920 – ubijena / nestala 01.11.1995 nakon akcije “Oluja” tokom napada HV na selo Blinju
  33. Dragić Miljka 1906 – ubijena na svirep način u svojoj kući 23.03.1992 u Blinji
  34. Drakulić Nikola 1944 – ubijen 02.09.1991 u Petrinji
  35. Dražić Đuro – ubijen od pripadnika hrvatske vojske 05.08.1995 tokom akcije “Oluja” na području Petrinje
  36. Drljača Vlado 1960 - ubijen 26. septembra 1991. u Sisku, na Odranskom mostu  od pripadnika hrvatske vojske, posmrtni ostaci još nisu pronađeni
  37. Drobnjak Milan 1954 – smrtno stradao 17.11.1993 u selu Donja Mlinoga
  38. Drobnjak Nikola 1933 – živeo u selu Donja Mlinoga, uhapšen 31. jula 1991. od pripadnika hrvatske vojske nakon čega je odveden na obalu reke Save i ubijen. Telo pronađeno 29. aprila 1992. godine na obali reke Save kod Gušća, konstatovane su prostrelne rane trbuha i glave.
  39. Drobnjak Ružica 1934 - 01.08.1995 Za vrijeme akcije  “Oluja” ostala je kod svoje kuće. Ubili su je pripadnici hrvatske vojske a njeno telo je nakon nekoliko dana pronašla prijateljica, koja ju je sahranila na mesnom groblju.
  40. Đurasinović Zora 1931 – prisilno nestala 01. septembra 1991. u rodnoj Petrinji
  41. Gačić Kosanka 1967 – zlostavljana, mučena pa svirepo ubijena 05.08.1995 tokom akcije “Oluja” prilikom napada hrvatske vojske na Petrinju
  42. Gajić Rajko 1934 - ?
  43. Grmuša Miloš 1948 – prisilno nestao 19. jula 1991. u Petrinji na teritoriji pod kontrolom hrvatskih snaga
  44. Grubješić Stanko 1938 – ubijen u svojoj kući 04.08.1995 u napadu hrvatske vojske na selo Luščani; Nalazi se na listi nestalih  lica
  45. Gvoić Maca 1912 – ubijena od strane pripadnika hrvatske vojske 7.8.1995. u Petrinji
  46. Hodalj Jela 1910 – ubijena 05. avgusta 1995. tokom akcije „Oluja“
  47. Ilić Sreten 1948 - ubijen 09.10.1991 kod mesta Novo Selište prilikom napada hrvatskih paravojnih snaga na automobil sa novinarskom ekipom iz Srbije
  48. Janjić Jelena 1922 – ubijena 03. oktobra 1992.
  49. Jekić Nikola 1936 – 1995. Ostao je u Grabovcu za vreme Oluje, a nestao prilikom kretanja na posao u selo Gavrilović. Zarobljen je od pripadnika hrvatske vojske i ubijen, a posmrtni ostaci još nisu pronađeni
  50. Jelić Dušan 1929 – prisilno nestao 10.09.1991 u Petrinji 
  51. Jovanović Nikola 1929  ubijen / nestao u Petrinji
  52. Kalambura Ranka 1962 – ubijena od hrvatske vojske 15. 09.1991 u Petrinji
  53. Kljaić Ljiljana 1976 – smrtno stradala 05.08.1994 u selu Tremušnjak
  54. Konjuh Ankica 1924 – svirepo ubijena 19.12.1991 od pripadnika hrvatske vojske u svom dvorištu vatrenim oružjem, a zatim prema nekim navodima i zapaljena
  55. Koračić Ljuban – ubijen od hrvatske vojske sa suprugom 05.08.1995 tokom akcije Oluja na putu između Petrinje i Kostajnice
  56. Koračić Milka - ubijena od hrvatske vojske sa suprugom 05.08.1995 tokom akcije Oluja na putu između Petrinje i Kostajnice
  57. Kosanović Višnja 1941 – svirepo ubijena 21.09.1991 a njeno telo je pronađeno na ulici ispred kapije u kojoj je stanovala.
  58. Kosovac Stevan 1912 – ubijen hicima iz vatrenog oružja 14.11.1991 u dvorištu svoje porodične kuće
  59. Kovač Dragica 1949 – svirepo ubijena tokom akcije “Oluja”  05-08-1995 prilikom napada hrvatske vojske. Posmrtni ostaci još nisu pronađeni
  60. Kozbašić Alen 1982 – ubijen u noći između 4. i 5. novembra 1991. sa porodicom u Petrinji
  61. Kozbašić Gordana 1954 ubijena u noći između 4. i 5. novembra 1991. sa porodicom u Petrinji
  62. Kozbašić Milan  1953 - ubijen u noći između 4. i 5. novembra 1991. sa porodicom u Petrinji
  63. Kozbašić Tamara 1978 - ubijena u noći između 4. i 5. novembra 1991. sa porodicom u Petrinji
  64. Krajčinović Milan 1920 – ubijen / nestao 1995. u napadu hrvatskih snaga na selo Drljaču
  65. Kreštalica Barka 1930 – ubijena 07.08.1995 tokom akcije “Oluja” prilikom napada hrvatske vojske
  66. Krivokuća Darko 1976 – hendikepirana osoba, svirepo ubijen 06.08.1995 u domu za penzionere od strane hrvatske vojske
  67. Krnjaić Milan  - svirepo ubijen 05.11.1991
  68. Krnjajić Sofija 1928 – nepokretna, ostala je u svom selu Luščani tokom akcije “Oluja”. Prilikom upada hrvatske vojske  07.08.1995 svirepo je mučena pa ubijena; Identifikovana 2009. iz masovne grobnice;
  69. Kukulj Neđo 1940 – svirepo ubijen od hrvatskih snaga 07.08.1995 tokom akcije “Oluja” na području Petrinje
  70. Lalić Bogdan 1928 - svirepo ubijen od hrvatskih snaga 07.08.1995 tokom akcije “Oluja” na području Petrinje
  71. Lazić Branko 1925 – ubijen 06.08.1995 u selu Luščani. Branko je ostao je u selu za vreme vojne akcije “Oluja”. Ubijen od hrvatske vojske sa još dva meštana na cesti u selu.
  72. Lazić Jovan 1936 – svirepo ubijen 20.08.1995 u svom selu Luščani. Jovan je ostao je u selu za vreme akcije “Oluja” a hrvatski vojnici su ga ubili nakon mučenja. Pronađen je ubijen u svojoj kući, naslonjen na stol.
  73. Lazić Mićo  1936 - ubijen 06.08.1995 u selu Luščani. Mićo je ostao je u selu za vreme vojne akcije “Oluja”. Ubijen od hrvatske vojske sa još dva meštana na cesti u selu.
  74. Lazić Mihajlo 1936 – svirepo ubijen 05.08.1995. u svom selu Luščani prilikom upada hrvatske vojske za vreme akcije “Oluja”: Prethodno je strahovito mučen a nakon likvidacije je bačen u masovnu grobnicu. Identifikovan je 2014. u Zagrebu
  75. Lazić Petar 1933 – svirepo ubijen 06.08.1995 u svom selu Luščani. Petar je ostao je u selu za vreme akcije “Oluja” a hrvatski vojnici su ga ubili nakon mučenja. Još uvek nije pronađen.
  76. Lončarević Mirko 1930 – ubijen 06.08.1995 u svom selu Luščani gde je ostao za vreme “Oluje”. Hrvatski vojnici su ga zajedno sa Brankom i Mićom Lazićem ubili je na cesti u Drakulicima.
  77. Macut Jovan 1931 – penzioner, teško pokretan. Svirepo je ubijen 04.08.1995 za vreme “Oluje” od strane pripadnika hrvatske vojske u domu za stara lica. Pored njega je bio i štap za kretanje.
  78. Malobabić Danica 1944 - nestala početkom jula 1991. na teritoriji pod kontrolom hrvatskih snaga u Petrinji
  79. Mandić Dragan – ubijen od hrvatske vojske 05.08.1995 za vreme akcije “Oluja”
  80. Marić Anka 1928 - ubijena u septembru 1991. godine od gelera granate ispaljene sa hrvatske strane na Dom penzionera u Petrinji, gde je boravila od juna te godine; njeni posmrtni ostaci još nisu pronađeni.
  81. Marić Zorka 1956 – hendikepirana, svirepo ubijena 7.8.1995 od pripadnika hrvatske vojske u domu za stara i bolesna lica tokom “Oluje”. Identifikovana 2018. godine u Zagrebu
  82. Maričić Mirko 1943 - okrutno mučen pa zarobljen od strane hrvatskih vojnika 07.08.1995 u selu Veliki Šušnjar gde je odveden sa komšijom Draganom Davorijom  niz put nakon čega su obojica streljani pored jedne kuće.
  83. Marinković Milica 1929 – svirepo mučena pa ubijena 07.08.1995 u svojoj porodičnoj kući u Petrinji od strane hrvatskih vojnika
  84. Marinković Mirko 1935 - svirepo mučen pa ubijen 07.08.1995 u svojoj porodičnoj kući u Petrinji od strane hrvatskih vojnika
  85. Martinović Stanko 1950 – uhapšen 23. septembra 1991. godine od hrvatske vojske; odveden, mučen pa ubijen. Telo pronađeno 27.10.1991. godine u Savi kod Bosanskog Šamca. Kuća mu je oštećena od podmetnute mine dana 30.08.1991. godine.
  86. Mileković Katica Hrvatica po nacionalnosti, 1939 – nestala / ubijena 05-08-1995 za vreme akcije “Oluja”.
  87. Miličević Anica – prisilno nestala 05.08.1995 tokom napada hrvatske vojske na Petrinju za vreme akcije “Oluja”
  88. Milićević Dejan 1966 - ubijen 09.10.1991 kod mesta Novo Selište prilikom napada hrvatskih paravojnih snaga na automobil sa novinarskom ekipom iz Srbije
  89. Miljčević Miloš 1925 – svirepo ubijen 07.08.1995. Bio je star i nemoćan, ostao je u svom selu prilikom upada hrvatske vojske u Luščane. Ubijen je nakon mučenja, a posmrtni ostaci još nisu pronađeni
  90. Miljević Anđelija 1921 – prisilno nestala 01.08.1991 na području Petrinje, na teritoriji pod kontrolom hrvatskih snaga
  91. Miljević Dragan 1938 – svirepo ubijen 05.08.1995 u Petrinji prilikom napada hrvatskih snaga. Posmrtni ostaci još nisu pronađeni
  92. Miljević Stana 1917 – svirepo ubijena 07.08.1995 u svom selu Jabukovac Za vreme “Oluje” ostala je u selu. Kada je hrvatska vojska ušla u selo, u nju je pucano iz vatrenog oružja. Tom prilikom je ranjena u predelu prsa, a sledećeg dana podlegla je ranam,a i umrla.
  93. Miočinović Miroslav 1964 – smrtno stradao 27. jula 1992. na području Petrinje
  94. Navala Milan 1921 – ubijen od hrvatskih snaga tokom akcije “Oluja” 05.08.1995 u Petrinji
  95. Novaković Miljka 1913 – ubijena od hrvatskih razbojnika 1996. u selu Pastuša
  96. Obradović Savo 1935 - ubijen hladnim i vatrenim oružjem u svojoj kući 15.06.1993
  97. Opačić Rade 1907 – svirepo ubijen 06.08.1995 tokom akcije oluja ispred svoje kuće u selu Luščani od strane hrvatske vojske
  98. Palačković Nada 1966 – prisilno nestala 01.08.1991 u Sisku, rodom iz Kraljevčana. Odvedena u hrvatski logor u Sisak gde je zlostavljana i najverovatnije likvidirana, posmrtni ostaci još nisu pronađeni
  99. Paropatić Stevo 1936 – ubijen 04-08-1995 tokom akcije oluja od hrvatske vojske u selu Donja Bačuga
  100. Paropatić Zorka 1932 - ubijena 04-08-1995 tokom akcije oluja od hrvatske vojske u selu Donja Bačuga
  101. Paunović Branislav 1974 – smrtno stradao 03.09.1992 u selu Jabukovac kod Petrinje
  102. Paunović Jovo 1924 – svirepo mučen pa masakriran 04.08.1995 u svojoj kući u selu Jošavica u napadu hrvatskih vojnika
  103. Paunović Stojan 1919 – svirepo ubijen od hrvatskih snaga 15.10.1991 u selu Slana
  104. Pavković Mira 1923 – mučena pa ubijena ubijena od hrvatskih snaga 05-08-1995 u svojoj kući u Petrinji
  105. Petrović Borivoje 1958 – ubijen 09.10.1991 kod mesta Novo Selište prilikom napada hrvatskih paravojnih snaga na automobil sa novinarskom ekipom iz Srbije
  106. Pjevalica Milica 1948 – ubijena / nestala zajedno sa majkom 06-08-1995 na putu prema Kostajnici  u napadu hrvatskih snaga
  107. Pjevalica Miljka 1926 - ubijena / nestala zajedno sa ćerkom 06-08-1995 na putu prema Kostajnici  u napadu hrvatskih snaga
  108. Plavljanić Milan 1959 – smrtno stradao 10.09.1992 u Petrinji
  109. Polimac Milutin 1931 – ubijen 23.05.1993 u mestu Gore u napadu hrvatske vojske
  110. Puljić Milovan 1933 – prisilno nestao 09.11.1991 na području Petrinje. Telo eshumirano iz grobnice i identifikovano 2008. na Zavodu za sudsku medicinu u Zagrebu
  111. Rabljenović Miloš 1918 – prisilno nestao i ubijen 01-05-1991 u selu Jovac, identifkovan 01.04.2016. godine. Prva žrtva rata
  112. Radošević Petar 1931 – svirepo ubijen 19. septembra 1991. na području Petrinje
  113. Rajšić Dušan 1922 – ubijen od strane hrvatske vojske tokom akcije “Oluja” u avgustu 1995. u selu Donja Bačuga. Posmrtni ostaci još nisu pronađeni;
  114. Rebselj Marica 1931 – svirepo ubijena 31.12.1992 u svojoj kući
  115. Relić Branko 1912 – svirepo ubijen 15.08.1995 od strane hrvatske vojske u Petrinji. Posmrtni ostaci još nisu pronađeni
  116. Repac Pero 1944 – svirepo ubijen od hrvatske vojske 05-08-1995 u Petrinji. Identifikovan 2008. na Zavodu za sudsku medicinu i kriminalistiku Medicinskog fakulteta u Zagrebu
  117. Rogulja Janko 1933 – svirepo ubijen 04-08-1995 prilikom ulaska hrvatske vojske u selo Donja Bačuga. Posmrtni ostaci još nisu pronađeni
  118. Ruden Đuro  - ubijen / nestao 22.08.1991 u selu Taborište
  119. Ružak Terezija 1913 – hendikepirana, svirepo ubijena 05-08-1995 u napadu hrvatske vojske na Dom za starija lica za vreme akcije “Oluja”
  120. Samac Dušan 1952 – ubijen 03.09.1992 u minskom polju koje su postavili hrvatski vojnici
  121. Sekulić Dušan 1934 – mučki i svirepo ubijen 04.08.1995 od strane hrvatske vojske u mestu Gore
  122. Šeović Milica 1922 – okrutno mučena pa ubijena u svojoj kući 05.08.1995 od hrvatskih snaga
  123. Stapar Slavko 1926 – teško pokretan, svirepo ubijen 04.08.1995 prilikom upada hrvatske vojske u njegovo selo Jošavica. Slavko je ubijen klanjem, dotučen sekirom pa zapaljen
  124. Stojčević  Branko 1939 – ubijen / nestao 05.08.1995 u napadu hrvatskih snaga na selo Pecki
  125. Stojčević Milan 1932 – smrtno stradao 01.10.1994 u Petrinji
  126. Stojčević Stana 1952 – strahovito mučena, zlostavljana pa likvidirana 05-08-1995 od hrvatskih vojnika prilikom napada na Cepeliš. Identifikovana 2016. godine
  127. Suzić Miroslav 1956 – smrtno stradao 07. februara 1993.
  128. Svilokos Ranko 1947 – svirepo ubijen 06.08.1995 u selu Donja Pastuša. Ostao je u selu za vreme »Oluje«. Ubijen je u voćnjaku pokraj trgovine, kada je u selo ušla HV, brigada “Gromovi”. Ne zna se grobno mesto;
  129. Teodorović Desanka 1915 – teško pokretna, ubijena na svirep način prilikom napada hrvatske vojske na dom za stara i bolesna lica 08. avgusta 1995.
  130. Todorović Jagoda 1912 – ubijena u avgustu 1995. izbegličkoj koloni u napadu hrvatsko-muslimanske vojske. Eshumirana iz grobnice kod Prijedora
  131. Tomić Branko 1930 – svirepo ubijen 03.10.1995 od strane hrvatske vojske u selu Tremušnjak: Eshumiran iz masovne grobnice, identifikovan 2008. godine
  132. Vinčić Stanko 1921 – svirepo ubijen 05.08.1995. od strane hrvatske vojske u Petrinji: Eshumiran iz masovne grobnice, identifikovan 2008. godine
  133. Vojnović Milan 1945 – 27.02.1992 Novo Selište
  134.  Vučković Nikola 1942 – zverski ubijen 07.08.1995 tokom akcije “Oluja” od hrvatske vojske, prethodno mučen i zlostavljan
  135. Vujaklija Anđa 1912 – ubijena u svojoj porodičnoj kući 01. februara 1996. u Petrinji od strane hrvatskih razbojnika
  136. Vujanić Mihajlo 1926 – svirepo ubijen 13.09.1991 u napadu HV na Donju Bačugu
  137. Vujatović Pero 1955 – ubijen 02.09.1991 nakon što mu je u porodičnu kuću bačena eksplozivna naprava
  138. Vukomanović Stojan 1930 – ubijen od strane hrvatske vojske 05.08.1995 dok je čuvao ovce na obroncima Male Kapale
  139. Vukšić Slobodan (oko 70) – svirepo ubijen prilikom napada hrvatske vojske na dom za stara i bolesna lica 08. avgusta 1995.
  140. Žilić Damjan 1940 – inžinjer hemije, živeo sa suprugom u Petrinji a radio je u Sisku. Odveden je 23.11.1991. od hrvatske vojske na zagrebačko smetlište Jakuševac, tamo je mučen pa udaren maljem u glavu i bačen u Savu.
  141. Žilić Stevo 1934 – nestao 1991. u Jošavici kod Petrinje
  142. Živković Aleksandra 1970 – ubijena rafalima u svojoj porodičnoj kući 22.10.1993
  143. Marković Ivo 1923 - ubijen sa suprugom 06.08.1995. u selu Letovanci. Pripadnici hrvatske vojske su ih usmrtili jer su pomagali Srbima
  144. Marković Milka 1924 - ubijena sa suprugom 06.08.1995. u selu Letovanci. Pripadnici hrvatske vojske su ih usmrtili jer su pomagali Srbima

Korišćeni izvori: Dnevni list Politika

                             DIC Veritas: Ubijanje novinara na Baniji

                             Novosti.hr

                             Zločin bez kazne - "Olujom do NDH"


Коментари

Постави коментар