PAKRAC: NA DANAŠNJI DAN 1991. HRVATSKA VOJSKA ZAROBILA, ZVERSKI MUČILA I UBILA ŠEST SRPSKIH ŽENA I STARICA

Dokumentaciono-informacioni centar Veritas podseća da je na današnji dan počinjen jedan u nizu strašnih i još uvek nekažnjenih ratnih zločina nad Srbima. Zločin je izvršen 2. decembra 1991. u Pakračkoj Klisi gde je ubijeno šestoro žena različite starosne dobi. 

Tada su mučeničkom smrću svoje živote okončale:

1) Dragica Bosanac (1936)

2) Pava Cicvara (1920)

3) Milka Samardžija (1909)

4) Nada Romić (1925)

5) Pelagija Kukić (1945) i njena majka

6) Jelena Kukić (1917)

Ono što ovaj zločin čini posebno teškim i okrutnim jeste činjenica da su žrtve bezumnog nasilja bile upravo žene i starice. Sva njihova krivica sastojala se u tome što su pripadale srpskom narodu i ispovedale pravoslavnu veru. 

U kući  Stane Šljubure sklonila se grupa žena srpske nacionalnosti. Verovale su da će ukoliko budu zajedno lakše podneti svakodnevne stresove i teror koji je srpsko stanovništvo doživljavalo. Na području Pakraca i Zapadne Slavonije uveliko su vršeni zločini nad Srbima. 

Preživeli Srbi ovog kraja podsećaju da su pripadnici hrvatske vojske gotovo svaki dan upadali u srpske kuće i masakrirali stanovništvo, silovali žene, ubijali decu što je sve unosilo dodatnu nesigurnost među preostali živalj koji nije stigao da se evakuiše i izbegne na vreme. 

Veritas je nedavno podsetio na zločine koje su od 12. do 18. novembra 1991. izvršili pripadnici hrvatske vojne policije u selima Kip i Klisa (Pakrac) kada su pohapsili 24 srpska civila, a zatim ih doveli u Marino selo te ih zatvorili i držali u podrumu inprovizovanog zatvora “Ribarska koliba”, gde su ih psihički i fizički maltretirali. Samo su šestorica civila preživela mučenja, dok su osamnaestorica likvidirani, s tim da se za telima petorice još uvek traga.

Upadi u srpska sela bili su svakodnevna pojava i niko nije bio zaštićen. Vladala je atmosfera opšteg straha!

Tako su i ove žene iz Klise strahovale za svoje živote a njihove crne slutnje ubrzo su se ispostavile kao vrlo opravdane. Veliki broj do zuba naoružanih hrvatskih vojnika upao je u kuću gde su se žene skrivale i zarobila ih. Žene su bile podvrgnute užasnom psiho-fizičkom teroru, uvredama i torturama. Hrvatske vojnike nije bilo briga ni to što su neke od njih bile bolesne, teško pokretne, oslabljenog sluha i vida. U njima su videli samo "Srpkinje" koje je trebalo što pre ukloniti. 

Žene su nakon serije ispitivanja, vređanja i teškog zlostavljanja odvedene u obližnju šumu gde su streljane i masakrirane. 

Ovaj zločin je godinama zaboravljen a počinioci nikada nisu privedeni pravdi. Masakr počinjen na današnji dan samo je jedna karika u lancu masovnih zločina nad Srbima u Pakracu i Zapadnoj Slavoniji. 

Veritas podseća da je u periodu od 8. oktobra 1991. do 29. marta 1992. u logorima “Ribarska koliba” u Marinom selu i “Stara ciglana” u Pakračkoj Poljani, koje je osnovala jedinica za posebne namjene MUP-a RH pod komandom Tomislava Merčepa, likvidirano je više od 100 žrtava, uglavnom civila srpske nacionalnosti. Većina likvidiranih potiče iz zapadnoslavonskih naselja sa područja Pakraca i Daruvara ali i sa teritorija opština Garešnica, Kutina, Bjelovar i Zagreb. Najčešće su primjenjivani sledeći načini mučenja: potapanje u vodu, priključivanje na induktorsku struju, odsecanje ušiju, rezanje po prsima i soljenje rana, gaženje nogama, udaranje metalnim šipkama i drvenim palicama. 

Tokom trajanja terora u Zapadnoj Slavoniji mnoge žene srpske nacionalnosti su silovane i zlostavljane a brojne torture prošao je i veliki broj dece, od kojih neka nisu dočekala živa završetak rata. Nakon stravičnih masakra u Čovcu, Gređanima, Klisi, usledili su pokolji u Grahovljanima, Voćinu, Slavonskoj Požegi, Mašićkoj Šagovini...  

.