Ni 33 godine nakon krvavog pira hrvatskih vojnika, još uvek niko nije odgovarao za zločin nad nevinim ljudima. Tog 1. januara 1992. godine u Plastovu, mestu nadomak Šibenika, odigrao se jedan tragičan događaj koji i danas budi gorka sećanja.
Hrvatski vojnici izvršili su opsežan, sveopšti napad na sela sa većinskim srpskim stanovništvom u zaleđu opštine Šibenik. Mete su im bili srpski civili, žene, deca i stari. Zločinačke granate pogodile su kobnog dana porodičnu kuću Hrvata Filipa Gardijana, penzionera starog 67 godina. Od detonacija i gelera živote su tada izgubili Filip i njegova supruga Spasenija, stara 62 godine. Spasenija je inače bila pravoslavna Srpkinja i oboje su važili za skladan par. Bili su čestiti i vrlo ugledni ljudi, poštovani među svima. Vrata njihovog doma bila su uvek širom i za svakoga otvorena. Voleli su ih i cenili i Srbi i Hrvati i pripadnici svih drugih nacija.
To su ljudi o kojima se i danas pričaju samo lepe priče uz pregršt pohvala i pozitivnih komentara. Iako nisu bili baš nikome krivi, ubijeni su na okrutan način. Dok se širom zemljine kugle tog 1. januara slavila i sa pesmom dočekivala ta nova 1992. godina, u Plastovu i selima oko Šibenika odvijao se pravi horor. Hrvatska vojska granatirala je srpska sela, pljačkala i ubijala nedužan narod. Polupijani crnokošuljaši uzvikivali su šibenskim ulicama "Srbi, čestitamo vam novu godinu!".
U napadu na susedno selo Pamučari zločinačka granata hrvatske vojske usmrtila je penzionera Gojka Pamučara, starog šezdeset godina. Dvanaest civila je ranjeno, među kojima i dvoje dece. Tokom zločinačke akcije "Oluja" 1995. godine ubijeno je još šestoro civila, starijih meštana Plastova i susednih zaselaka.
Коментари
Постави коментар